The rising tide of global war and the tasks of anti-imperialists (Explanatory notes)

English / French / Greek

The rising tide of global war and the tasks of anti-imperialists
Explanatory notes

We stand at a moment of grave peril for workers and oppressed peoples everywhere. It is undeniable that if the current proxy war between the US-imperialist-led Nato bloc and its primary targets (Russia and China) turns into open warfare between the world’s strongest military powers, this could lead us not only into the biggest and most terrible conflagration ever seen, but also into an all-out nuclear war.

This is the direction in which the imperialist war drive is pushing us: towards World War 3 and a nuclear confrontation. It may well be that when historians of the future look back, they will find that the opening shots of WW3 have already been fired.

As human beings, we cannot but hope that sanity will prevail, and that even the imperialists will ultimately realise that nobody could possibly ‘win’ from such a scenario.

Unfortunately, in their role as the representatives of vast stores of monopoly capital, the imperialists are incapable of being guided by such simple human logic. They are compelled to act on behalf of their capital, which must expand, accumulate and dominate, or die. This is as an iron law of the imperialist economic system, and this is why even the most logical and powerful of arguments can never persuade its representatives to act ‘reasonably’.

This is a moment of historic importance for anti-imperialists. As we witness the growing bellicosity of the USA towards countries it considers to be an impediment to its supremacy – towards Iran, towards the DPRK, and most especially towards Russia and China – it is clear that our response to this war drive is not a minor or an academic question. Our analysis is what underpins our action, and the content of our action will determine the effectiveness of our attempts to impact the world situation in the interests of the working masses against imperialism and for peace and socialism.

Despite the failure of both the military and economic aspects of its aggression against Russia, the Nato bloc shows no sign of backing down or changing its approach. On the contrary, the USA’s desperation to save its hegemonic position in the world by any means necessary is leading it to look for ways to expand and prolong the war. Despite all the opposing evidence, the US ruling class clearly hopes that it will find some way to wear down its opponents and come out on top.

Thus we face both the possibility of Nato’s war spilling over into neighbouring countries in Europe, and of its further spread into countries in Asia. Recent provocations in Taiwan and south Korea, and Nato’s ceaseless ratcheting up of tensions with China on every front, only confirm this reckless drive towards more and bigger conflagrations.

On the war in Ukraine

As Nato-organised forces in Ukraine continue to wage their proxy war against Russia, two lines have emerged in the international communist movement.

On the one hand there are those insist that the war is an interimperialist conflict in which ‘the workers have no side’; whilst on the other are those who believe that only one side is conducting an aggressive imperialist war, while the other side is engaged in a just war of self-defence. These two lines differ drastically in their explanation of the present war, and therefore also in the attitude they are asking workers to take towards it.

At this moment of historic importance, we, the undersigned parties, agree that the following essential points should be made clear to the masses in our countries and should guide our orientation towards the imperialist war drive and the anti-imperialist and antiwar movements:

• That the war in Ukraine is not the result of ‘Russian aggression’ but of the western imperialist drive to war – in particular, the war drive of the USA, which is aimed at reinforcing the waning hegemony of US imperialism over the world.

• That the war really began when the USA financed, armed and organised a fascist coup in Kiev in 2014. Following that coup, eight years of antifascist war have been waged by the people of the Donbass region, who refused to accept the imposition of the coup government and the new fascistic social order it brought with it (a war in which 14,000 deaths excited almost no interest in western corporate media).

• That Nato has been waging a relentless drive to war ever since its foundation, first against the USSR and then against Russia, with the ultimate aim of breaking the country into pieces and creating in its place a number of weak and dependent states whose governments could be easily controlled and whose natural resources could be looted at will by imperialist corporations.

• That in support of this aim, the US/Nato imperialists have been stirring up strife amongst Russia’s own people (eg, Chechnya) and amongst its neighbours and allies (regime-change operations in Georgia, Kazakhstan, etc), and steadily advancing hostile military bases all along Russia’s borders – despite lying assurances in the last days of the USSR that Nato would not move “one step eastwards”. The brutal destruction and dismemberment of Yugoslavia must also be understood in this context.

• That in order to present Russia as Ukraine’s enemy, western secret services have helped their puppets in the country to rewrite Ukraine’s history and impose a new, fascistic social order. In the process, they have rehabilitated WW2 Nazi collaborators (the notorious Bandera-ite fascist murderers), indoctrinated a generation of children with historical anti-Soviet lies and racist ideas, banned the Russian language and scapegoated Russian speakers – and thus created a two-tier ethnic apartheid state.
• That the present phase of the war was in fact started by Nato and its Ukrainian proxies when, instead of agreeing to talks with Russia about a new European peace and security framework, they accelerated the shelling of civilian areas and the build-up of Ukrainian military forces along the border of the Donbass – all in preparation for an armed invasion aimed at ‘taking back’ the liberated antifascist areas in Donetsk and Lugansk.
• That the imperialists have been meddling in the internal affairs of Ukraine since before WW1, always with the ultimate aim of using it as a battering ram against Russia/the USSR, and that various western powers have been sponsoring fascists in the country since before WW2.
• That attempts by Ukraine’s people to maintain some level of independence or to preserve friendly relations with Russia since the fall of the USSR have led to two western imperialist-organised coups in 21st-century Ukraine (2004, 2014).
• That the ceasefire in Donbass that was promised in the Minsk 2 agreement of 2015 was never respected by the USA, Britain or Nato, all of whom continued to arm and embolden Ukraine’s fascists to create ‘facts on the ground’ that would undermine any chance of its implementation.
• That while the Ukrainian side continued to shell civilians in the liberated towns, it also built huge fortification lines across the Donbass, transforming the entire territory into a well-equipped, and powerful bridgehead, whose only real purpose could be to prepare the country for a full-scale war with Russia. Meanwhile, Ukraine’s armed forces received extensive training and reorganisation from Nato, transforming the country into a Nato member in all but name – one that was home to the biggest Nato army in Europe.
• That having turned Ukraine into a lawless protectorate (much as was done to Libya in 2011), having recolonised and immiserated its people, and having put itself in the position to be able to loot its economy at will, the USA also felt safe to use Ukrainian territory for a secret and extensive biological weapons development programme which threatened not only Russia but the whole world.
• That in the year leading up to the launch of Russia’s special military operation, the stooge Zelensky regime made repeated assertions that Ukraine planned to join Nato (whose sole European target is Russia) and announced its intention of develop the country’s own nuclear weapons programme (which could only be aimed at Russian cities, just a few minutes’ flying time from Ukraine). At the same time, Zelensky repeatedly declared his intention of ‘retaking’ Crimea, which had returned to the Russian Federation lawfully and by the overwhelming will of its people in a 2014 referendum.
• That far from being a bastion of freedom and democracy, Ukraine is a country where first the communist party and later all opposition parties have been banned, where independent media has been closed down, where antifascist political activists and journalists have been persecuted and murdered, where Nazi goons run rampant terrorising the people, and where the rule of force has entirely replaced the rule of law.
• That the now notorious Azov battalion and other armed fascist groupings, initially independent of state control, were all armed and trained by imperialist instructors, and were later incorporated into Ukraine’s national guard and regular military structures, bringing the poison of racist supremacy and Russophobic hysteria into every part of Ukraine’s military and civilian structures.
• That taking all the above into consideration, it is clear that while the imperialists are engaged in an unjust and criminal war of aggression by proxy, the Russian side, in its alliance with the peoples of the Donbass, is engaged in a just war of self-defence against imperialist attack, which is at the same time a war of national liberation of the oppressed Russians in Ukraine.
• That the recent referendums in the south and east of Ukraine, along with the 2014 referendum in Crimea, were carried out according to democratic principles of self-determination, and their results must be universally recognised. The overwhelming majority of the populations of Crimea, Lugansk, Donetsk, Kherson and Zaporozhye have quite rationally chosen to join with or return to Russia in preference to remaining under the jack boot of the US-backed fascist regime in Kiev, and this decision must be respected.
• That whatever further action Russia needs to take in defence of these newly-liberated regions in particular, and in defence of the whole country’s sovereignty and right to live in peace in general, will also deserve the active support of workers and oppressed peoples everywhere.

On imperialism and taking sides

We further believe it to be of prime importance that workers should push back against and expose the lie that they have ‘no side’ in this war, since it is between ‘two imperialist groupings’ that are both enemies of the working and oppressed masses. To this end, we wish to make the following points clear:

• That the conflicts that have already or are threatening to break out are not isolated and local affairs, but are an integral part of the USA’s drive to retain its global hegemony. From Libya to Congo, from Afghanistan, Syria, Palestine and Yemen to Yugoslavia, Chechnya and Ukraine, from Taiwan and Xinxiang to south Korea, from Colombia to Venezuela, the imperialists have no qualms about sending armaments and cannon fodder from all over the world to fuel the wars that are waged by their mercenaries and proxy armies – and these efforts must be met by a united anti-imperialist world front.
• That while today’s Russia is a capitalist country, it is one whose socialist past has left it with an ability to stand up for itself against imperialist control, since it was bequeathed by the USSR a strong military, advanced technological and industrial capabilities, a diverse economy and a well-educated population.
• That the Russian economy is not characterised by the export of capital and the repatriation of superprofits from around the globe – that well-known phenomenon which so obviously distorts the economies of the imperialist nations and facilitates the bribing of large sections (at times, almost all) of their working people. Of the 100 largest banks in the world, only one is Russian and that is the state-owned Rosneft bank (at number 66 in the list).
• That Russia’s political and economic life is not dominated by a financial oligarchy whose primary activity is in extending the reach of Russian-based monopolies and Russian-based finance capital across the face of the earth. Russian monopolies exist, but their primary activity is the trade and export of commodities – in particular the export of raw materials – and this trade is carried out in conditions of standard capitalist trade, rather than under the forced inequality imposed by the monopolies.
• That the imperialists, while filling their media with diatribes against ‘Russian imperialism’ (whose primary aim is to confuse the workers), are themselves quite well aware that Russia is not an imperialist power. Indeed, it was the self-serving delusion that Russia was ‘just a gas station with a flag’ whose economy was ‘the size of Texas’ that persuaded the USA and its allies that a short sharp trade war would bring the Russian people to their knees and the Putin government to an ignominious end.
• That while imperialist powers force unequal terms of trade and exploitation onto poor and weak countries by backing up their financial power with the threat or use of military force, Russia has not invaded or been aggressive towards any other country and instead trades with them on terms of equality. Russia’s foreign policy is still characterised by the basic principles of non-interference in the internal affairs of other countries; of forging bonds of friendship, respect and cooperation with other nations. Russia’s strong military, which is a legacy of the USSR, was developed with the aim of defending its own people and territory from imperialist domination and control, and this is still its guiding ethos.
• That Russia’s military goes outside its borders only to the assistance of its anti-imperialist allies (eg Syria, Venezuela, Kazakhstan), at their invitation and on their terms. No country is in either military or debt slavery to Russia. It is therefore incorrect to state that Russia is an imperialist country.
• That China is a large developing country which has become the key linchpin in the anti-imperialist world front owing to its revolutionary foundations and a strong economy.
• That despite the inroads of the market into its economy, China retains the ability to plan vital aspects of its economic and social life in the long-term interests of its people – to develop its scientific, technological, industrial and military bases, to educate its people, and to offer financial, technological, logistical and infrastructural assistance to many smaller and poorer developing countries around the world.
• That, as with the Russian economy, it can be clearly seen that China cannot possibly be characterised as a country that lives principally from superprofits acquired through the export of capital. Quite the reverse: China is the country that most imperialists go to in order to exploit its cheaper labour force and repatriate the superprofits thus extracted.
• That while China’s rapid growth and development has led to many of her banks appearing at the top of the list of the world’s biggest financial institutions, they are overwhelmingly state-owned or state-directed, while those that are not are subject to tight government regulation. Despite the obvious growth of a commercial banking sector that is focused purely on maximising profit for shareholders, their activities are not the dominant ones in China and their owners do not control or set the policy of China’s government or military.
• That China’s political and economic life is not dominated by a financial oligarchy whose primary activity is in extending the reach of China-based monopolies and China-based finance capital across the face of the earth. Chinese monopolies have certainly grown and proliferated in recent years, but as with the banking sector, many of these are state-owned, while those that are not are subject to tight state regulation.
• That while the objective of state-owned corporations abroad is to extend Chinese trade links and mutually-beneficial cooperation, the private companies of course pursue profit. They are, however, unable at present to dominate China’s political system and must subordinate their business activities to the needs of the country as a whole, rather than being free to develop untrammelled economic and military power in the pursuit of imperialist superprofits. Jail terms given to corporate executives who have been found guilty of bribery, corruption and conspiring against the interests of the Chinese people, are all evidence of the Chinese government’s attempts to rein in the worst aspects of the capitalist market and anti-people activities of Chinese monopolies.
• That the ability to put forward the theoretical possibility of Chinese market capitalism developing into Chinese imperialism must not be transformed into an assumption that such a development has in fact taken place. It must be admitted that, so far, China’s monopolists have not been able to gain the upper hand, and that their economic power remains subordinate to the people-centred government of the Communist Party of China (CPC).
• That besides, in view of the vast size of the Chinese population, it is patently absurd to assert that the Chinese people as a whole could even theoretically join the populations of the imperialist countries in living off the backs of a dwindling proportion of the global population. Imperialism is by its nature a system in which a small minority is able to live well through the impoverishment of the vast majority of the world’s toilers and oppressed.
• That China has no military bases outside of its own territory (except for a small anti-piracy naval base in Djibouti), has started no wars, and does not live by looting others’ resources or superexploiting their peoples. Chinese foreign policy is still characterised by the revolutionary aims set in 1949 of non-interference in the internal affairs of other nations; of forging bonds of friendship, respect and cooperation with other nations; and of developing a strong military with the aim of defending China’s people and territory from imperialist domination and control.
• That no nations are in military or debt slavery to China. On the contrary, China outrages the imperialists by offering assistance with technology transfer and infrastructure development which has the potential to help raise other developing countries out of their present poverty trap, thus undercutting the imperialists’ ability to keep them in economic enslavement.
• That given the facts above, it must be recognised that China is not the enemy of workers around the world but their friend, and that it is likewise incorrect to describe it as imperialist.
• That China and Russia are being targeted by the Nato gangsters not as rival imperialists, but because simply by existing as strong and independent states, able to defend themselves and others, they represent an obstacle to US world hegemony, which the imperialists had told themselves was assured for all time after the collapse of the USSR in 1991.
• That the growing alliance between Russia and China offers hope to the people of the world: hope of an alternative to US domination and imperialist superexploitation. A strong anti-imperialist camp is our peoples’ best defence against the aggressive plans of the bloodthirsty Nato alliance – our best defence against the looming threat of nuclear war.
• That the only thing that might stop the USA pushing the nuclear button in its desperation to save its failing system is the knowledge that its opponents are in a position to hit it back equally hard.
• That humanity is faced with the strong possibility that the USA’s proxy war in eastern Europe will soon be spread to further theatres in east Asia. Pushed hard by US imperialism, Nato’s Indo-Pacific strategy to ‘isolate’ China through constant unnecessary provocations, through trying to stir up disputes with its neighbours, and through the ratcheting up of economic, diplomatic and military tensions is intensifying the prospect that Taiwan and/or south Korea could become a new front in this aggressive war drive at any moment.
• That despite its alleged commitment to the ‘one China’ policy, US imperialism is aggressively pursuing a policy of the permanent separation of Taiwan from China via its proxy government in Taiwan. At the same time, the USA is conducting ever more frequent and colossal military ‘exercises’ alongside the puppet south Korean army, which are aimed at rehearsing an invasion and a nuclear strike against the DPRK.
• That these provocations are a most serious and unacceptable threat to the safety and security of the Chinese and Korean peoples – just as the provocation against Russia became too serious to be ignored at the beginning of this year, when the Russian people were faced with the accelerating build-up of Nato forces on their borders, the threat of an invasion of Donbass and even of Russia itself, and the prospect of official Nato membership for the stooge regime in Kiev.
• That the Taiwan issue for China and the south Korea issue for the DPRK are questions of the territorial integrity and reunification of their temporarily and unjustly divided nations. As far as the anti-imperialist and socialist world is concerned, these countries have an inalienable right to liberate and reunify with their colonially occupied and oppressed territories.
• That US imperialism’s formation of the Quad (USA-Japan-Australia-India) cooperation group and the Aukus (Australia-Britain-USA) military alliance in the Pacific, alongside its invitation to Australia, Japan and south Korea to join the recent Nato summit (with a view to the integration of all three into the supposedly ‘north Atlantic’ and ‘defensive’ alliance) reveal clearly the imperialists’ ambitions to provoke war on a global scale.
• That the ultimate root cause of the desperate war drive of the US-led imperialist bloc is the economic troubles afflicting the world capitalist system, which has been suffering from a deep crisis of overproduction since the construction boom that followed World War 2 came to an end in the 1970s.
• That the monopolists were given a temporary reprieve when the collapse of the USSR and east European socialist republics opened up those territories, people and markets to imperialist looting, and left the field open for aggressive moves to control and destroy remaining independently-minded states like Yugoslavia, Iraq and Libya. Now that the bonanza reaped from these events has been exhausted, the further impoverishment of the world’s masses means that capitalist global markets are once again glutted and the quest for profits is becoming ever more desperate.
• That for the kings of finance capital, only the ‘economic demand’ supplied by a major armaments drive and the promise of unrestrained looting of the vanquished territories and of more ‘economic demand’ via rebuilding what their wars have destroyed offer some hopes of ‘recovery’.
• That keeping the subjugated countries poor, weak and underdeveloped, in order to be able to more effectively loot their resources, is also a major motivator behind the imperialist war drive.
• That these truths are amply demonstrated by the history of the 20th century, and point inexorably to the conclusion that only the removal of the capitalist-imperialist system of economic production and its replacement by a planned economy can rescue humanity from the downward spiral of crisis and war.

An anti-imperialist antiwar movement

In light of all the above, we believe it is of vital importance that communists and anti-imperialists make common cause around the world in a broad anti-imperialist front, and that they should explain to workers everywhere that it is not Russia and China that need to be opposed but the imperialist powers, led by Nato, and with the USA the chief amongst them.

As well as educating our people about these truths, communists and anti-imperialists must work hard to bring this orientation into the antiwar movement. We must challenge the misleading and dangerous assertions of certain forces calling themselves ‘communist’ and ‘socialist’ who have declared the war in Ukraine to be an ‘interimperialist’ conflict in which both sides are equally aggressive and to blame.

This line is based on a wrong theoretical premise (that every large economy in the capitalist world must automatically be an imperialist one, or even that every capitalist economy has ‘elements’ of imperialism), which can only bring joy to our enemies by confusing, demoralising and ultimately demobilising those very workers who have the potential to be the most militant and active sections of a really effective anti-imperialist antiwar movement.

The messages we need to take into the antiwar movement are as follows:

• That it is not Russian, Chinese or north Korean aggression which threaten people everywhere with World War 3, but the profit-driven war drive of the criminal Nato alliance – which is in reality little more than a front for the armed wing of US imperialism.
• That Russia, China and the DPRK are the targets of imperialist aggression because they represent a serious threat to the imperialists’ world hegemony. Russia and China in particular are able not only to defend themselves against imperialist bullying but also to help small or economically weak developing countries stand up for themselves and break free of imperialist colonisation and debt slavery.
• That antiwar activists must mobilise the masses in their countries for a campaign of active non-cooperation with the imperialist war effort.
• That while workers may be individually powerless, together they have the power to stop the imperialist war machine in its tracks. Our aim all over the world must be to sabotage and obstruct Nato’s war machinery in every way possible: by refusing to fight in or assist its armies (direct or proxy); by refusing to transport its men and materiel; by refusing to allow its bases to operate unimpeded on our territories; by refusing to manufacture or supply its armaments and other vital equipment; by refusing to broadcast, print or distribute its propaganda lies; by refusing to cooperate with its trade and sanctions wars.
• That the slogans of true anti-imperialists in this time must be: Defeat for the Nato-led imperialist alliance! Victory to the forces of national-liberation and anti-imperialist resistance! No cooperation with imperialist war!
• That the accelerating war drive, economic crisis, hunger crisis, environmental crisis and more all make it abundantly clear that the need to remove the capitalist-imperialist economic system is more urgent than ever.

—

La marée montante de la guerre mondiale et les tâches des anti-impérialistes
Notes explicatives

Nous nous trouvons à un moment de grand péril pour les travailleurs et les peuples opprimés du monde entier. Il est indéniable que si l’actuelle guerre par procuration entre le bloc de l’OTAN dirigé par l’impérialisme américain et ses principales cibles (la Russie et la Chine) se transforme en une guerre ouverte entre les plus grandes puissances militaires du monde, cela pourrait nous conduire non seulement à la plus grande et la plus terrible conflagration jamais vue, mais aussi à une guerre nucléaire totale.

C’est la direction dans laquelle nous pousse la volonté de guerre impérialiste : vers la troisième guerre mondiale et une confrontation nucléaire. Il se pourrait bien que lorsque les historiens du futur regarderont en arrière, ils constateront que les premiers coups de feu de la troisième guerre mondiale ont déjà été tirés.

En tant qu’êtres humains, nous ne pouvons qu’espérer que le bon sens prévaudra et que même les impérialistes finiront par se rendre compte que personne ne peut “gagner” à un tel scénario.

Malheureusement, dans leur rôle de représentants des vastes réserves de capital monopolistique, les impérialistes sont incapables de se laisser guider par cette simple logique humaine. Ils sont contraints d’agir au nom de leur capital, qui doit s’étendre, s’accumuler et dominer, ou mourir. C’est une loi d’airain du système économique impérialiste, et c’est pourquoi même les arguments les plus logiques et les plus puissants ne peuvent jamais persuader ses représentants d’agir “raisonnablement”.

C’est un moment d’importance historique pour les anti-impérialistes. Alors que nous voyons le bellicisme croissant des Etats-Unis envers les pays qu’ils considèrent comme une entrave à leur suprématie – envers l’Iran, envers la RPDC, et plus particulièrement envers la Russie et la Chine – il est clair que notre réponse à cette volonté de guerre n’est pas une question mineure ou académique. Notre analyse est ce qui sous-tend notre action, et le contenu de notre action déterminera l’efficacité de nos tentatives d’influencer la situation mondiale dans l’intérêt des masses laborieuses contre l’impérialisme et pour la paix et le socialisme.

Malgré l’échec des aspects tant militaires qu’économiques de son agression contre la Russie, le bloc de l’OTAN ne montre aucun signe de recul ou de changement d’approche. Au contraire, le désespoir des États-Unis de sauver leur position hégémonique dans le monde par tous les moyens nécessaires les conduit à chercher des moyens d’étendre et de prolonger la guerre. Malgré toutes les preuves contraires, la classe dirigeante américaine espère clairement qu’elle trouvera un moyen d’épuiser ses adversaires et de sortir vainqueur.

Nous sommes donc confrontés à la possibilité que la guerre de l’OTAN déborde sur les pays voisins en Europe et qu’elle s’étende davantage aux pays d’Asie. Les récentes provocations à Taïwan et en Corée du Sud, ainsi que l’accroissement incessant des tensions avec la Chine sur tous les fronts, ne font que confirmer cette tendance irréfléchie à des conflagrations de plus en plus importantes.

Sur la guerre en Ukraine

Alors que les forces organisées par l’OTAN en Ukraine continuent de mener leur guerre par procuration contre la Russie, deux lignes ont émergé dans le mouvement communiste international.

D’une part, il y a ceux qui insistent sur le fait que la guerre est un conflit inter-impérialiste dans lequel “les travailleurs n’ont pas de camp” ; tandis que d’autre part, il y a ceux qui croient qu’un seul camp mène une guerre impérialiste agressive, tandis que l’autre camp est engagé dans une guerre juste d’autodéfense. Ces deux lignes diffèrent radicalement dans leur explication de la guerre actuelle, et donc aussi dans l’attitude qu’elles demandent aux travailleurs d’adopter à son égard.

En ce moment d’importance historique, nous, les partis soussignés, convenons que les points essentiels suivants doivent être expliqués clairement aux masses dans nos pays et doivent guider notre orientation vers la volonté de guerre impérialiste et les mouvements anti-impérialistes et anti-guerre :

• La guerre en Ukraine n’est pas le résultat d’une “agression russe” mais de la volonté de guerre de l’impérialisme occidental – en particulier, la volonté de guerre des États-Unis, qui vise à renforcer l’hégémonie déclinante de l’impérialisme américain sur le monde.
• Que la guerre a réellement commencé lorsque les États-Unis ont financé, armé et organisé un coup d’État fasciste à Kiev en 2014. À la suite de ce coup d’État, huit années de guerre antifasciste ont été menées par le peuple de la région du Donbass, qui a refusé d’accepter l’imposition du gouvernement du coup d’État et le nouvel ordre social fasciste qu’il a apporté avec lui (une guerre dans laquelle 14 000 morts n’ont suscité presque aucun intérêt dans les médias corporatifs occidentaux).
• Que l’OTAN a mené une guerre incessante depuis sa fondation, d’abord contre l’URSS puis contre la Russie, dans le but ultime de briser le pays en morceaux et de créer à sa place un certain nombre d’États faibles et dépendants dont les gouvernements pourraient être facilement contrôlés et dont les ressources naturelles pourraient être pillées à volonté par les sociétés impérialistes.
• Pour atteindre cet objectif, les impérialistes des États-Unis et de l’OTAN ont semé la discorde au sein de la population russe (par exemple, en Tchétchénie) et parmi ses voisins et alliés (opérations de changement de régime en Géorgie, au Kazakhstan, etc.), et ont constamment avancé des bases militaires hostiles tout le long des frontières russes – malgré les assurances mensongères données dans les derniers jours de l’URSS que l’OTAN ne ferait pas “un pas vers l’Est”. La destruction et le démembrement brutaux de la Yougoslavie doivent également être compris dans ce contexte.
• Afin de présenter la Russie comme l’ennemi de l’Ukraine, les services secrets occidentaux ont aidé leurs marionnettes dans le pays à réécrire l’histoire de l’Ukraine et à imposer un nouvel ordre social fasciste. Au cours de ce processus, ils ont réhabilité les collaborateurs nazis de la Seconde Guerre mondiale (les tristement célèbres assassins fascistes bandéristes), endoctriné une génération d’enfants avec des mensonges historiques antisoviétiques et des idées racistes, interdit la langue russe et fait des russophones des boucs émissaires – et ainsi créé un État d’apartheid ethnique à deux vitesses.
• La phase actuelle de la guerre a en fait été déclenchée par l’OTAN et ses mandataires ukrainiens lorsque, au lieu d’accepter de discuter avec la Russie d’un nouveau cadre européen de paix et de sécurité, ils ont accéléré le bombardement des zones civiles et le renforcement des forces militaires ukrainiennes le long de la frontière du Donbass – tout cela en vue d’une invasion armée visant à “reprendre” les zones antifascistes libérées de Donetsk et de Lougansk.
• Les impérialistes se sont ingérés dans les affaires intérieures de l’Ukraine depuis avant la Première Guerre mondiale, toujours dans le but ultime de l’utiliser comme bélier contre la Russie/l’URSS, et diverses puissances occidentales parrainent des fascistes dans le pays depuis avant la Deuxième Guerre mondiale.
• Les tentatives du peuple ukrainien de maintenir un certain niveau d’indépendance ou de préserver des relations amicales avec la Russie depuis la chute de l’URSS ont conduit à deux coups d’État organisés par l’impérialisme occidental dans l’Ukraine du XXIe siècle (2004, 2014).
• Que le cessez-le-feu dans le Donbass qui avait été promis dans l’accord de Minsk 2 de 2015 n’a jamais été respecté par les États-Unis, la Grande-Bretagne ou l’OTAN, qui ont tous continué à armer et à enhardir les fascistes ukrainiens pour créer des ” faits sur le terrain ” qui saperaient toute chance de sa mise en œuvre.
• Alors que le camp ukrainien continuait à bombarder les civils dans les villes libérées, il a également construit d’énormes lignes de fortification à travers le Donbass, transformant l’ensemble du territoire en une tête de pont puissante et bien équipée, dont le seul but réel pourrait être de préparer le pays à une guerre à grande échelle avec la Russie. Dans le même temps, les forces armées ukrainiennes ont bénéficié d’une formation et d’une réorganisation approfondies de la part de l’OTAN, transformant le pays en un membre de l’OTAN à part entière, qui abritait la plus grande armée de l’OTAN en Europe.
• Après avoir transformé l’Ukraine en un protectorat sans foi ni loi (à l’instar de la Libye en 2011), avoir recolonisé et paupérisé son peuple et s’être mis en position de pouvoir piller son économie à volonté, les États-Unis se sont également sentis en sécurité pour utiliser le territoire ukrainien dans le cadre d’un programme secret et étendu de développement d’armes biologiques qui menaçait non seulement la Russie mais le monde entier.
• Dans l’année qui a précédé le lancement de l’opération militaire spéciale de la Russie, le régime du larbin Zelensky a affirmé à plusieurs reprises que l’Ukraine prévoyait d’adhérer à l’OTAN (dont la seule cible européenne est la Russie) et a annoncé son intention de développer son propre programme d’armes nucléaires (qui ne pourrait être dirigé que vers des villes russes, à quelques minutes de vol de l’Ukraine). Dans le même temps, Zelensky a déclaré à plusieurs reprises son intention de “reprendre” la Crimée, qui était revenue à la Fédération de Russie légalement et par la volonté écrasante de son peuple lors d’un référendum en 2014.
• Loin d’être un bastion de la liberté et de la démocratie, l’Ukraine est un pays où le parti communiste, puis tous les partis d’opposition, ont été interdits, où les médias indépendants ont été fermés, où des militants politiques et des journalistes antifascistes ont été persécutés et assassinés, où des sbires nazis terrorisent la population et où le règne de la force a entièrement remplacé l’État de droit.
• Le désormais tristement célèbre bataillon Azov et d’autres groupes fascistes armés, initialement indépendants du contrôle de l’État, ont tous été armés et entraînés par des instructeurs impérialistes, et ont ensuite été incorporés dans la garde nationale et les structures militaires régulières de l’Ukraine, apportant le poison de la suprématie raciste et de l’hystérie russophobe dans chaque partie des structures militaires et civiles de l’Ukraine.
• En tenant compte de tout ce qui précède, il est clair qu’alors que les impérialistes sont engagés dans une guerre d’agression injuste et criminelle par procuration, la partie russe, dans son alliance avec les peuples du Donbass, est engagée dans une juste guerre d’autodéfense contre l’attaque impérialiste, qui est en même temps une guerre de libération nationale des Russes opprimés en Ukraine.
• Les récents référendums dans le sud et l’est de l’Ukraine, ainsi que le référendum de 2014 en Crimée, ont été organisés conformément aux principes démocratiques d’autodétermination et leurs résultats doivent être universellement reconnus. L’écrasante majorité des populations de Crimée, de Lougansk, de Donetsk, de Kherson et de Zaporoje ont choisi de manière tout à fait rationnelle de se joindre à la Russie ou d’y retourner, plutôt que de rester sous la botte du régime fasciste de Kiev soutenu par les États-Unis, et cette décision doit être respectée.
• Toute autre action que la Russie devra entreprendre pour défendre ces régions nouvellement libérées en particulier, et pour défendre la souveraineté et le droit de vivre en paix de l’ensemble du pays en général, méritera également le soutien actif des travailleurs et des peuples opprimés du monde entier.

Sur l’impérialisme et la prise de parti

Nous pensons également qu’il est de la plus haute importance que les travailleurs repoussent et dénoncent le mensonge selon lequel ils n’ont “aucun camp” dans cette guerre, puisqu’elle oppose “deux groupements impérialistes” qui sont tous deux ennemis des masses ouvrières et opprimées. À cette fin, nous souhaitons clarifier les points suivants :

• Les conflits qui ont déjà éclaté ou qui menacent d’éclater ne sont pas des affaires isolées et locales, mais font partie intégrante de la volonté des États-Unis de conserver leur hégémonie mondiale. De la Libye au Congo, de l’Afghanistan, de la Syrie, de la Palestine et du Yémen à la Yougoslavie, la Tchétchénie et l’Ukraine, de Taiwan et Xinxiang à la Corée du Sud, de la Colombie au Venezuela, les impérialistes n’ont aucun scrupule à envoyer des armes et de la chair à canon du monde entier pour alimenter les guerres menées par leurs mercenaires et leurs armées par procuration – et ces efforts doivent être combattus par un front mondial anti-impérialiste uni.
• Si la Russie d’aujourd’hui est un pays capitaliste, son passé socialiste lui a donné la capacité de se défendre contre la domination impérialiste, puisque l’URSS lui a légué une armée puissante, des capacités technologiques et industrielles avancées, une économie diversifiée et une population bien éduquée.
• L’économie russe n’est pas caractérisée par l’exportation de capitaux et le rapatriement de superprofits du monde entier – ce phénomène bien connu qui fausse si manifestement les économies des nations impérialistes et facilite la corruption d’une grande partie (parfois, la quasi-totalité) de leurs travailleurs. Sur les 100 plus grandes banques du monde, une seule est russe et c’est la banque d’État Rosneft (au numéro 66 de la liste).
• La vie politique et économique de la Russie n’est pas dominée par une oligarchie financière dont l’activité principale consiste à étendre la portée des monopoles et du capital financier basés en Russie sur toute la surface de la terre. Les monopoles russes existent, mais leur activité principale est le commerce et l’exportation de marchandises – en particulier l’exportation de matières premières – et ce commerce s’effectue dans les conditions du commerce capitaliste standard, plutôt que dans le cadre de l’inégalité forcée imposée par les monopoles.
• Les impérialistes, tout en remplissant leurs médias de diatribes contre “l’impérialisme russe” (dont le but premier est de confondre les travailleurs), savent eux-mêmes très bien que la Russie n’est pas une puissance impérialiste. En effet, c’est l’illusion intéressée selon laquelle la Russie n’est “qu’une station-service avec un drapeau” dont l’économie a “la taille du Texas” qui a persuadé les États-Unis et leurs alliés qu’une guerre commerciale courte et brutale mettrait le peuple russe à genoux et le gouvernement Poutine à une fin ignominieuse.
• Alors que les puissances impérialistes imposent des conditions de commerce et d’exploitation inégales aux pays pauvres et faibles en appuyant leur puissance financière par la menace ou l’utilisation de la force militaire, la Russie n’a envahi aucun autre pays et n’a fait preuve d’aucune agressivité à son égard ; au contraire, elle commerce avec eux sur un pied d’égalité. La politique étrangère de la Russie est toujours caractérisée par les principes de base de la non-ingérence dans les affaires intérieures des autres pays, de la création de liens d’amitié, de respect et de coopération avec les autres nations. La forte armée russe, héritage de l’URSS, a été développée dans le but de défendre son propre peuple et son territoire contre la domination et le contrôle impérialistes, et c’est toujours sa philosophie directrice.
• L’armée russe ne sort de ses frontières que pour aider ses alliés anti-impérialistes (par exemple la Syrie, le Venezuela, le Kazakhstan), à leur invitation et à leurs conditions. Aucun pays n’est esclave de la Russie, que ce soit sur le plan militaire ou sur celui de la dette. Il est donc incorrect d’affirmer que la Russie est un pays impérialiste.
• La Chine est un grand pays en développement qui est devenu la cheville ouvrière du front mondial anti-impérialiste grâce à ses fondements révolutionnaires et à une économie forte.
• Malgré les incursions du marché dans son économie, la Chine conserve la capacité de planifier les aspects essentiels de sa vie économique et sociale dans l’intérêt à long terme de son peuple – de développer ses bases scientifiques, technologiques, industrielles et militaires, d’éduquer son peuple et d’offrir une aide financière, technologique, logistique et infrastructurelle à de nombreux pays en développement plus petits et plus pauvres dans le monde.
• Comme pour l’économie russe, on voit bien que la Chine ne peut pas être caractérisée comme un pays qui vit principalement de superprofits acquis par l’exportation de capitaux. C’est plutôt le contraire : La Chine est le pays où la plupart des impérialistes se rendent pour exploiter sa main-d’œuvre bon marché et rapatrier les superprofits ainsi extraits.
• Si la croissance et le développement rapides de la Chine ont permis à nombre de ses banques de figurer en tête de la liste des plus grandes institutions financières du monde, elles sont en grande majorité détenues ou dirigées par l’État, tandis que celles qui ne le sont pas sont soumises à une réglementation gouvernementale stricte. Malgré la croissance évidente d’un secteur bancaire commercial purement axé sur la maximisation du profit pour les actionnaires, leurs activités ne sont pas les plus dominantes en Chine et leurs propriétaires ne contrôlent ni ne définissent la politique du gouvernement ou de l’armée chinoise.
• La vie politique et économique de la Chine n’est pas dominée par une oligarchie financière dont l’activité principale consiste à étendre la portée des monopoles et du capital financier basés en Chine sur toute la surface de la terre. Les monopoles chinois se sont certainement développés et ont proliféré ces dernières années, mais, comme pour le secteur bancaire, nombre d’entre eux sont détenus par l’État, tandis que ceux qui ne le sont pas sont soumis à une réglementation étatique stricte.
• Si l’objectif des entreprises d’Etat à l’étranger est d’étendre les liens commerciaux chinois et la coopération mutuellement bénéfique, les entreprises privées recherchent bien sûr le profit. Elles ne sont toutefois pas en mesure, à l’heure actuelle, de dominer le système politique chinois et doivent subordonner leurs activités commerciales aux besoins du pays dans son ensemble, plutôt que d’être libres de développer une puissance économique et militaire sans entrave dans la poursuite de superprofits impérialistes. Les peines de prison prononcées à l’encontre de dirigeants d’entreprise reconnus coupables de pots-de-vin, de corruption et de conspiration contre les intérêts du peuple chinois sont autant de preuves des tentatives du gouvernement chinois de maîtriser les pires aspects du marché capitaliste et les activités anti-peuple des monopoles chinois.
• Le fait de pouvoir avancer la possibilité théorique d’un développement du capitalisme de marché chinois en impérialisme chinois ne doit pas être transformé en une hypothèse selon laquelle un tel développement a effectivement eu lieu. Il faut admettre que, jusqu’à présent, les monopolistes chinois n’ont pas été en mesure de prendre le dessus, et que leur pouvoir économique reste subordonné au gouvernement centré sur le peuple du Parti communiste chinois (PCC).
• En outre, compte tenu de la taille considérable de la population chinoise, il est manifestement absurde d’affirmer que le peuple chinois dans son ensemble pourrait même théoriquement rejoindre les populations des pays impérialistes en vivant sur le dos d’une proportion décroissante de la population mondiale. L’impérialisme est, de par sa nature, un système dans lequel une petite minorité est capable de bien vivre grâce à l’appauvrissement de la grande majorité des travailleurs et des opprimés du monde.
• La Chine n’a pas de bases militaires en dehors de son propre territoire (à l’exception d’une petite base navale anti-piraterie à Djibouti), n’a déclenché aucune guerre et ne vit pas du pillage des ressources des autres ou de la surexploitation de leurs peuples. La politique étrangère chinoise se caractérise toujours par les objectifs révolutionnaires fixés en 1949, à savoir la non-ingérence dans les affaires intérieures des autres nations, la création de liens d’amitié, de respect et de coopération avec les autres nations et le développement d’une armée forte dans le but de défendre le peuple et le territoire chinois contre la domination et le contrôle impérialistes.
• Aucune nation n’est esclave de la Chine sur le plan militaire ou de la dette. Au contraire, la Chine outrage les impérialistes en leur offrant une assistance en matière de transfert de technologie et de développement des infrastructures, ce qui pourrait aider d’autres pays en développement à sortir du piège de la pauvreté, et ainsi réduire la capacité des impérialistes à les maintenir en esclavage économique.
• Compte tenu des faits ci-dessus, il faut reconnaître que la Chine n’est pas l’ennemi des travailleurs du monde entier mais leur ami, et qu’il est également incorrect de la décrire comme impérialiste.
• La Chine et la Russie sont ciblées par les gangsters de l’OTAN non pas en tant qu’impérialistes rivaux, mais parce que, du simple fait de leur existence en tant qu’États forts et indépendants, capables de se défendre et de défendre les autres, elles représentent un obstacle à l’hégémonie mondiale des États-Unis, dont les impérialistes s’étaient dit qu’elle était assurée à jamais après l’effondrement de l’URSS en 1991.
• L’alliance croissante entre la Russie et la Chine offre un espoir aux peuples du monde : l’espoir d’une alternative à la domination américaine et à la surexploitation impérialiste. Un camp anti-impérialiste fort est la meilleure défense de nos peuples contre les plans agressifs de l’alliance sanguinaire de l’OTAN – notre meilleure défense contre la menace imminente d’une guerre nucléaire.
• La seule chose qui pourrait empêcher les États-Unis d’appuyer sur le bouton nucléaire dans leur désespoir de sauver leur système défaillant, c’est de savoir que leurs adversaires sont en mesure de les frapper aussi fort.
• Cette humanité est confrontée à la forte possibilité que la guerre par procuration menée par les États-Unis en Europe orientale s’étende bientôt à d’autres théâtres en Asie orientale. Poussée à bout par l’impérialisme américain, la stratégie indo-pacifique de l’OTAN visant à “isoler” la Chine par des provocations inutiles et constantes, en essayant de susciter des différends avec ses voisins, et par l’augmentation des tensions économiques, diplomatiques et militaires, intensifie la perspective que Taïwan et/ou la Corée du Sud puissent devenir à tout moment un nouveau front dans cette volonté de guerre agressive.
• Malgré son prétendu engagement en faveur de la politique d’une seule Chine, l’impérialisme américain poursuit agressivement une politique de séparation permanente de Taïwan de la Chine par le biais de son gouvernement mandataire à Taïwan. Dans le même temps, les États-Unis mènent des “exercices” militaires colossaux et de plus en plus fréquents aux côtés de l’armée sud-coréenne fantoche, qui visent à préparer une invasion et une frappe nucléaire contre la RPDC.
• Ces provocations constituent une menace très sérieuse et inacceptable pour la sécurité des peuples chinois et coréen – tout comme la provocation contre la Russie est devenue trop sérieuse pour être ignorée au début de cette année, lorsque le peuple russe a été confronté à l’accélération du renforcement des forces de l’OTAN à ses frontières, à la menace d’une invasion du Donbass et même de la Russie elle-même, et à la perspective d’une adhésion officielle à l’OTAN pour le régime fantoche de Kiev.
• La question de Taiwan pour la Chine et la question de la Corée du Sud pour la RPDC sont des questions d’intégrité territoriale et de réunification de leurs nations temporairement et injustement divisées. En ce qui concerne le monde anti-impérialiste et socialiste, ces pays ont un droit inaliénable à libérer et à réunifier leurs territoires colonialement occupés et opprimés.
• La formation par l’impérialisme américain du groupe de coopération Quad (USA-Japon-Australie-Inde) et de l’alliance militaire Aukus (Australie-Bretagne-États-Unis) dans le Pacifique, ainsi que l’invitation faite à l’Australie, au Japon et à la Corée du Sud de se joindre au récent sommet de l’OTAN (en vue de l’intégration de ces trois pays dans la prétendue alliance “nord-atlantique” et “défensive”) révèlent clairement les ambitions des impérialistes de provoquer une guerre à l’échelle mondiale.
• La cause ultime de l’effort de guerre désespéré du bloc impérialiste dirigé par les États-Unis est les problèmes économiques qui affligent le système capitaliste mondial, qui souffre d’une profonde crise de surproduction depuis que le boom de la construction qui a suivi la deuxième guerre mondiale a pris fin dans les années 1970.
• Les monopolistes ont bénéficié d’un sursis temporaire lorsque l’effondrement de l’URSS et des républiques socialistes d’Europe de l’Est a ouvert ces territoires, ces populations et ces marchés au pillage impérialiste, et a laissé le champ libre à des actions agressives visant à contrôler et à détruire les États indépendants restants comme la Yougoslavie, l’Irak et la Libye. Maintenant que la manne récoltée grâce à ces événements a été épuisée, l’appauvrissement accru des masses mondiales signifie que les marchés mondiaux capitalistes sont à nouveau surchargés et que la quête de profits devient de plus en plus désespérée.
• Pour les rois du capital financier, seule la “demande économique” fournie par une grande campagne d’armement et la promesse d’un pillage sans limite des territoires vaincus et d’une plus grande “demande économique” par la reconstruction de ce que leurs guerres ont détruit offrent quelques espoirs de “reprise”.
• Le fait de maintenir les pays soumis dans la pauvreté, la faiblesse et le sous-développement, afin de pouvoir piller plus efficacement leurs ressources, est également une motivation majeure de la volonté de guerre impérialiste.
• Ces vérités sont amplement démontrées par l’histoire du 20e siècle et mènent inexorablement à la conclusion que seule la suppression du système de production économique capitaliste-impérialiste et son remplacement par une économie planifiée peuvent sauver l’humanité de la spirale descendante de la crise et de la guerre.

Un mouvement anti-guerre anti-impérialiste

À la lumière de tout ce qui précède, nous pensons qu’il est d’une importance vitale que les communistes et les anti-impérialistes fassent cause commune dans le monde entier au sein d’un large front anti-impérialiste, et qu’ils expliquent aux travailleurs du monde entier que ce n’est pas à la Russie et à la Chine qu’il faut s’opposer, mais aux puissances impérialistes, dirigées par l’OTAN, et avec les États-Unis en tête.

En plus d’éduquer notre peuple sur ces vérités, les communistes et les anti-impérialistes doivent travailler dur pour introduire cette orientation dans le mouvement anti-guerre. Nous devons contester les affirmations trompeuses et dangereuses de certaines forces qui se disent “communistes” et “socialistes” et qui ont déclaré que la guerre en Ukraine était un conflit “interimpérialiste” dans lequel les deux parties sont également agressives et responsables.

Cette ligne est basée sur une prémisse théorique erronée (que toute grande économie dans le monde capitaliste doit automatiquement être impérialiste, ou même que toute économie capitaliste a des “éléments” d’impérialisme), qui ne peut que réjouir nos ennemis en confondant, démoralisant et finalement démobilisant ces mêmes travailleurs qui ont le potentiel pour être les sections les plus militantes et actives d’un mouvement anti-guerre anti-impérialiste réellement efficace.

Les messages que nous devons faire passer dans le mouvement anti-guerre sont les suivants :

• Ce n’est pas l’agression de la Russie, de la Chine ou de la Corée du Nord qui menace les peuples du monde entier de la troisième guerre mondiale, mais la course à la guerre motivée par le profit de l’alliance criminelle de l’OTAN – qui n’est en réalité guère plus qu’une façade pour le bras armé de l’impérialisme américain.
• La Russie, la Chine et la RPDC sont les cibles de l’agression impérialiste parce qu’elles représentent une menace sérieuse pour l’hégémonie mondiale des impérialistes. La Russie et la Chine en particulier sont capables non seulement de se défendre contre les brimades impérialistes, mais aussi d’aider les petits pays en développement économiquement faibles à se défendre et à se libérer de la colonisation impérialiste et de l’esclavage de la dette.
• Les militants anti-guerre doivent mobiliser les masses dans leur pays pour une campagne de non-coopération active avec l’effort de guerre impérialiste.
• Si les travailleurs sont individuellement impuissants, ensemble ils ont le pouvoir d’arrêter la machine de guerre impérialiste. Notre objectif, partout dans le monde, doit être de saboter et d’entraver la machine de guerre de l’OTAN de toutes les manières possibles : en refusant de combattre dans ses armées ou de les aider (directement ou par procuration) ; en refusant de transporter ses hommes et son matériel ; en refusant de permettre à ses bases de fonctionner sans entrave sur nos territoires ; en refusant de fabriquer ou de fournir ses armements et autres équipements vitaux ; en refusant de diffuser, d’imprimer ou de distribuer ses mensonges de propagande ; en refusant de coopérer avec ses guerres commerciales et de sanctions.
• Les slogans des vrais anti-impérialistes de cette époque doivent être : Défaite de l’alliance impérialiste dirigée par l’OTAN ! Victoire des forces de libération nationale et de résistance anti-impérialiste ! Pas de coopération avec la guerre impérialiste !
• L’accélération de la guerre, la crise économique, la crise de la faim, la crise environnementale et bien d’autres choses encore montrent clairement que la nécessité de supprimer le système économique capitaliste-impérialiste est plus urgente que jamais.

Το ανερχόμενο κύμα του παγκοσμίου πολέμου και τα καθήκοντα των αντιιμπεριαλιστών
Επεξηγηματικές σημειώσεις

Βρισκόμαστε σε μια στιγμή μεγάλου κινδύνου για τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους λαούς παντού. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι αν ο σημερινός πόλεμος δι’ αντιπροσώπων μεταξύ του υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ιμπεριαλιστικού Νατοϊκού συνασπισμού και των πρωτευόντων στόχων του (της Ρωσίας και της Κίνας) μετατραπεί σε ανοικτή πολεμική σύρραξη μεταξύ των ισχυρότερων στρατιωτικών δυνάμεων του κόσμου, αυτό θα μπορούσε να μας οδηγήσει εκτός από το μεγαλύτερο και τρομακτικότερο ολοκαύτωμα που έχουμε δει ποτέ και σε ένα γενικευμένο πυρηνικό πόλεμο.
Αυτή είναι η κατεύθυνση προς την οποία μας ωθεί η ιμπεριαλιστική πολεμική ορμή: προς τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την πυρηνική αντιπαράθεση. Ίσως όταν οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ανατρέξουν στο παρελθόν, θα διαπιστώσουν ότι τα πρώτα πυρά του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου έχουν ήδη εξαπολυθεί.
Ως ανθρώπινα όντα, το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι θα επικρατήσει η σύνεση και ότι ακόμη και οι ιμπεριαλιστές θα αντιληφθούν τελικά ότι ουδείς θα μπορούσε να βγει «νικητής» από ένα τέτοιο σενάριο.
Δυστυχώς, στο πλαίσιο του ρόλου τους ως εκπρόσωποι των τεράστιων αποθεμάτων του μονοπωλιακού κεφαλαίου, οι ιμπεριαλιστές δεν είναι σε θέση να καθοδηγούνται από μια τόσο απλή ανθρώπινη λογική. Είναι αναγκασμένοι να ενεργούν για λογαριασμό του κεφαλαίου τους, το οποίο οφείλει να επεκτείνεται, να συσσωρεύεται και να κυριαρχεί, ειδ’ άλλως θα πεθάνει. Αυτό λειτουργεί ως σιδηρούς νόμους του ιμπεριαλιστικού οικονομικού συστήματος, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ακόμη και τα πιο λογικά και ισχυρά επιχειρήματα δεν μπορούν ποτέ να πείσουν τους εκπροσώπους του να ενεργούν «ορθολογικά».
Αυτή είναι μια στιγμή ιστορικής σημασίας για τους αντιιμπεριαλιστές. Καθώς γινόμαστε μάρτυρες της αύξουσας επιθετικότητας των ΗΠΑ απέναντι σε εκείνες τις χώρες που θεωρούν ότι αποτελούν εμπόδιο στην κυριαρχία τους -απέναντι στο Ιράν, απέναντι στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας και κυρίως απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα- είναι σαφές ότι ο τρόπος με τον οποίο εμείς θα ανταποκριθούμε σε αυτή την πολεμική εκστρατεία δεν αποτελεί ζήτημα ήσσονος σημασίας ή ακαδημαϊκού χαρακτήρα. Η ανάλυσή μας είναι αυτή που θεμελιώνει τη δράση μας, και το περιεχόμενο της δράσης μας θα καθορίσει την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών μας να επηρεάσουμε την παγκόσμια κατάσταση προς το συμφέρον των εργαζόμενων μαζών εναντίον του ιμπεριαλισμού, υπέρ της ειρήνης και του σοσιαλισμού.
Παρά την αποτυχία τόσο των στρατιωτικών όσο και των οικονομικών πτυχών της επίθεσής του κατά της Ρωσίας, ο νατοϊκός συνασπισμός δεν δείχνει κανένα σημάδι υπαναχώρησης ή αλλαγής της προσέγγισής του. Τουναντίον, η απεγνωσμένη προσπάθεια των ΗΠΑ να διασώσουν την ηγεμονική τους θέση στον κόσμο με κάθε μέσο, τις οδηγεί στην αναζήτηση τρόπων επέκτασης και παράτασης του πολέμου. Παρ’ όλες τις αντίθετες ενδείξεις, η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ προφανώς ευελπιστεί ότι θα βρει κάποιον τρόπο να εξουθενώσει τους αντιπάλους της και να αναδειχθεί νικήτρια.
Έτσι, αντιμετωπίζουμε τόσο την πιθανότητα ο πόλεμος του ΝΑΤΟ να επεκταθεί σε γειτονικές χώρες της Ευρώπης, όσο και την περαιτέρω εξάπλωσή του σε χώρες της Ασίας. Οι πρόσφατες προκλήσεις στην Ταϊβάν και τη Νότια Κορέα, καθώς και η συνεχόμενη κλιμάκωση της έντασης του ΝΑΤΟ με την Κίνα σε κάθε μέτωπο, απλώς επιβεβαιώνουν αυτή την απερίσκεπτη προσπάθεια για περισσότερες και μεγαλύτερες αναφλέξεις.

Για τον πόλεμο στην Ουκρανία

Καθώς οι οργανωμένες από το ΝΑΤΟ δυνάμεις στην Ουκρανία συνεχίζουν να διεξάγουν τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων τους εναντίον της Ρωσίας, δύο γραμμές έχουν αναδυθεί στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Από τη μία πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που επιμένουν ότι ο πόλεμος είναι μια ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση στην οποία «οι εργάτες δεν έχουν καμία πλευρά να επιλέξουν», ενώ από την άλλη, υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι μόνο η μία πλευρά διεξάγει έναν επιθετικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενώ η άλλη πλευρά διεξάγει έναν δίκαιο πόλεμο αυτοάμυνας. Αυτές οι δύο γραμμές διαφέρουν δραστικά ως προς την εξήγηση του σημερινού πολέμου, ως εκ τούτου και ως προς τη στάση που ζητούν από τους εργαζόμενους να τηρήσουν απέναντί του.
Αυτή την ιστορικής σημασίας στιγμή, εμείς, τα υπογράφοντα κόμματα, συμφωνούμε ότι τα ακόλουθα ουσιώδη σημεία οφείλουν να γίνουν σαφή στις μάζες των χωρών μας και να καθοδηγούν τον προσανατολισμό μας απέναντι στην ιμπεριαλιστική πολεμική εκστρατεία και στα αντιιμπεριαλιστικά και αντιπολεμικά κινήματα:

• Ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι το αποτέλεσμα της «ρωσικής επίθεσης», αλλά της δυτικής ιμπεριαλιστικής πολεμικής εκστρατείας, ειδικότερα, της πολεμικής εκστρατείας των ΗΠΑ, η οποία αποσκοπεί στην ενίσχυση της φθίνουσας ηγεμονίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στον κόσμο.
• Ότι ο πόλεμος ξεκίνησε πραγματικά όταν οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν, εξόπλισαν και οργάνωσαν ένα φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο το 2014. Μετά από αυτό το πραξικόπημα, επί οκτώ χρόνια διεξαγόταν ένας αντιφασιστικός πόλεμος από τον λαό της περιοχής του Ντονμπάς, ο οποίος αρνήθηκε να αποδεχτεί την επιβολή της πραξικοπηματικής κυβέρνησης και το νέο φασιστικό κοινωνικό καθεστώς που αυτό επέβαλλε (ένας πόλεμος κατά τον οποίο οι 14.000 θάνατοι δεν απασχόλησαν σχεδόν καθόλου τα δυτικά εταιρικά ΜΜΕ).
• Ότι το ΝΑΤΟ διεξάγει μια αδυσώπητη πολεμική εκστρατεία από την ίδρυσή του, πρώτα εναντίον της ΕΣΣΔ και στη συνέχεια εναντίον της Ρωσίας, με απώτερο σκοπό να διαμελίσει τη χώρα σε κομμάτια και να δημιουργήσει στη θέση της μια σειρά αδύναμων και εξαρτημένων κρατών, των οποίων οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν εύκολα να ελεγχθούν και των οποίων οι φυσικοί πόροι θα μπορούσαν να λεηλατηθούν κατά βούληση από τις ιμπεριαλιστικές εταιρείες.
• Ότι, για να υποστηρίξουν αυτό το σκοπό, οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ υποδαύλιζαν τη διαμάχη στους κόλπους του ίδιου του λαού της Ρωσίας (π.χ. στην Τσετσενία) και στους γείτονες και συμμάχους της (επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος στη Γεωργία, στο Καζακστάν κ.λπ.) και προωθούσαν σταθερά την εγκατάσταση εχθρικών στρατιωτικών βάσεων κατά μήκος όλων των συνόρων της Ρωσίας, παρά τις ψευδείς διαβεβαιώσεις κατά τις τελευταίες ημέρες της ΕΣΣΔ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα έκανε «ούτε ένα βήμα προς Ανατολάς». Η βάναυση καταστροφή και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας πρέπει επίσης να γίνει αντιληπτή σε αυτό το πλαίσιο.
• Ότι, προκειμένου να παρουσιάσουν τη Ρωσία ως εχθρό της Ουκρανίας, οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες βοήθησαν τις μαριονέτες τους στη χώρα να ξαναγράψουν την ιστορία της Ουκρανίας και να επιβάλουν ένα νέο, φασιστικό κοινωνικό καθεστώς. Κατά την διαδικασία αυτή, έχουν αποκαταστήσει συνεργάτες των Ναζί του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (τους διαβόητους φασίστες δολοφόνους του Μπαντέρα), έχουν γαλουχήσει μια γενιά παιδιών με ιστορικά αντισοβιετικά ψέματα και ρατσιστικές ιδέες, έχουν απαγορεύσει τη ρωσική γλώσσα, έχουν μετατρέψει σε αποδιοπομπαίους τράγους τους ρωσόφωνους – και κατ’ αυτό τον τρόπο έχουν δημιουργήσει ένα κράτος εθνικού απαρτχάιντ δύο ταχυτήτων.
• Ότι η παρούσα φάση του πολέμου ξεκίνησε στην πραγματικότητα από το ΝΑΤΟ και τους Ουκρανούς υποτακτικούς του, όταν, αντί να συμφωνήσουν να έλθουν σε διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία για ένα νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο ειρήνης και ασφάλειας, επιτάχυναν τους βομβαρδισμούς σε κατοικημένες από αμάχους περιοχές και τη διόγκωση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων κατά μήκος των συνόρων του Ντονμπάς. Όλα αυτά στο πλαίσιο προετοιμασίας μιας ένοπλης εισβολής με στόχο την «ανακατάληψη» των απελευθερωμένων αντιφασιστικών περιοχών στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ.
• Ότι οι ιμπεριαλιστές έχουν αναμειχθεί στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας από την προγενέστερη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου εποχή, πάντα με απώτερο σκοπό να τη χρησιμοποιήσουν ως πολιορκητικό κριό κατά της Ρωσίας/ΕΣΣΔ, και ότι διάφορες δυτικές δυνάμεις έχουν χρηματοδοτήσει φασίστες στη χώρα από την προγενέστερη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εποχή.
• Ότι οι απόπειρες του λαού της Ουκρανίας να διατηρήσει κάποιο επίπεδο ανεξαρτησίας ή να διατηρήσει φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία μετά την πτώση της ΕΣΣΔ οδήγησαν σε δύο οργανωμένα από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές πραξικοπήματα στην Ουκρανία του 21ου αιώνα (το 2004 και το 2014).
• Ότι η κατάπαυση του πυρός στο Ντονμπάς που υποσχέθηκαν στη συμφωνία Μινσκ 2 του 2015 δεν έγινε ποτέ σεβαστή από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία ή το ΝΑΤΟ, που συνέχισαν να εξοπλίζουν και να ενθαρρύνουν τους φασίστες της Ουκρανίας για να δημιουργήσουν «τετελεσμένα επί του πεδίου» που θα υπονόμευαν κάθε πιθανότητα εφαρμογής της.
• Ότι ενώ η ουκρανική πλευρά συνέχισε να βομβαρδίζει αμάχους στις απελευθερωμένες πόλεις, κατασκεύασε επίσης τεράστιες οχυρωματικές γραμμές σε όλο το Ντονμπάς, μετατρέποντας ολόκληρη την περιοχή σε ένα καλά εξοπλισμένο και ισχυρό προγεφύρωμα, του οποίου ο μόνος πραγματικός σκοπός θα μπορούσε να είναι η προετοιμασία της χώρας για έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας με τη Ρωσία. Εν τω μεταξύ, οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας έτυχαν εκτεταμένης εκπαίδευσης και αναδιοργάνωσης από το ΝΑΤΟ, γεγονός που μετέτρεψε τη χώρα σε ένα καθ’ όλα μέλος του ΝΑΤΟ, εκτός από κατ’ όνομα, το οποίο αποτελούσε την έδρα του μεγαλύτερου στρατού του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.
• Ότι οι ΗΠΑ, αφού μετέτρεψαν την Ουκρανία σε ένα προτεκτοράτο ανομίας (όπως έγινε και με τη Λιβύη το 2011), αφού επαναποικιοποίησαν και εξαθλίωσαν το λαό της και αφού κατέστησαν τον εαυτό τους ικανό να λεηλατήσει την οικονομία της κατά βούληση, αισθάνθηκαν επιπλέον ασφαλείς να χρησιμοποιήσουν το ουκρανικό έδαφος για ένα μυστικό και εκτεταμένο πρόγραμμα ανάπτυξης βιολογικών όπλων, το οποίο απειλούσε όχι μόνο τη Ρωσία αλλά ολόκληρο τον κόσμο.
• Ότι κατά το έτος που προηγήθηκε της έναρξης της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας, το καθεστώς του ανδρείκελου Ζελένσκι προέβη σε επανειλημμένες δηλώσεις περί του ότι η Ουκρανία σχεδίαζε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ (του οποίου μοναδικός ευρωπαϊκός στόχος είναι η Ρωσία) και ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αναπτύξει το δικό του πρόγραμμα πυρηνικών όπλων της χώρας (τα οποία θα μπορούσαν να στοχεύσουν μόνο σε ρωσικές πόλεις, μόλις λίγα λεπτά πτήσης από την Ουκρανία). Ταυτόχρονα, ο Ζελένσκι δήλωσε επανειλημμένα την πρόθεσή του να «ανακαταλάβει» την Κριμαία, η οποία είχε επιστρέψει στη Ρωσική Ομοσπονδία νόμιμα και βάσει της συντριπτικής λαϊκής βούλησης στο δημοψήφισμα του 2014.
• Ότι η Ουκρανία απέχει μακράν του να είναι προπύργιο της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά είναι μια χώρα στην οποία έχει απαγορευτεί αρχικά το κομμουνιστικό κόμμα και στη συνέχεια όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όπου έχουν κλείσει τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, όπου αντιφασίστες πολιτικοί ακτιβιστές και δημοσιογράφοι έχουν υποστεί διώξεις και δολοφονηθεί, όπου ναζί μπράβοι αλωνίζουν τρομοκρατώντας το λαό και όπου το κράτος δικαίου έχει αντικατασταθεί πλήρως από το κράτος της βίας.
• Ότι το διαβόητο πλέον τάγμα Αζόφ και άλλες ένοπλες φασιστικές ομάδες, αρχικά ανεξάρτητες από τον κρατικό έλεγχο, εξοπλίστηκαν και εκπαιδεύτηκαν όλες από εκπαιδευτές του ιμπεριαλισμού, και αργότερα ενσωματώθηκαν στην εθνική φρουρά και τις τακτικές στρατιωτικές δομές της Ουκρανίας, μεταφέροντας το δηλητήριο της ρατσιστικής υπεροχής και της ρωσοφοβικής υστερίας σε κάθε μέρος των στρατιωτικών και πολιτικών δομών της Ουκρανίας.
• Ότι, λαμβανομένων υπόψη όλων των παραπάνω, είναι σαφές το εξής γεγονός: ενώ οι ιμπεριαλιστές διεξάγουν έναν άδικο και εγκληματικό πόλεμο επίθεσης δια αντιπροσώπων, η ρωσική πλευρά, σε συμμαχία με τους λαούς του Ντονμπάς, διεξάγει έναν δίκαιο πόλεμο αυτοάμυνας εναντίον της ιμπεριαλιστικής επίθεσης, ο οποίος είναι ταυτόχρονα ένας πόλεμος εθνικής απελευθέρωσης των καταπιεσμένων Ρώσων στην Ουκρανία.
• Ότι τα πρόσφατα δημοψηφίσματα στα νότια και ανατολικά της Ουκρανίας, μαζί με το δημοψήφισμα του 2014 στην Κριμαία, διεξήχθησαν σύμφωνα με τις δημοκρατικές αρχές της αυτοδιάθεσης και τα αποτελέσματά τους πρέπει να αναγνωριστούν παγκοσμίως. Η συντριπτική πλειοψηφία των πληθυσμών της Κριμαίας, του Λουγκάνσκ, του Ντονέτσκ, της Χερσώνας και της Ζαπορόζιε επέλεξε ορθολογικά να ενωθεί με τη Ρωσία ή να επιστρέψει σε αυτήν, αντί να παραμείνει κάτω από την μπότα του του υποστηριζόμενου από τις ΗΠΑ φασιστικού καθεστώτος Κιέβου, και αυτή η απόφαση πρέπει να γίνει σεβαστή.
• Ότι όποια περαιτέρω δράση χρειαστεί να αναλάβει η Ρωσία για την υπεράσπιση αυτών των προσφάτως απελευθερωμένων περιοχών ειδικότερα, και για την υπεράσπιση της κυριαρχίας ολόκληρης της χώρας και του δικαιώματος να ζει ειρηνικά γενικά, θα αξίζει επίσης την ενεργό υποστήριξη των απανταχού εργατών και καταπιεσμένων λαών.

Περί ιμπεριαλισμού και επιλογής πλευρών

Πιστεύουμε επίσης ότι είναι πρωταρχικής σημασίας οι εργαζόμενοι να αποκρούσουν και να αποκαλύψουν το ψέμα που υποστηρίζει ότι δεν έχουν κανένα στρατόπεδο σε αυτόν τον πόλεμο, δεδομένου ότι αυτός διεξάγεται μεταξύ «δύο ιμπεριαλιστικών ομάδων» οι οποίες είναι αμφότερες εχθροί των εργαζομένων και των καταπιεσμένων μαζών. Για το σκοπό αυτό, θέλουμε να καταστήσουμε σαφή τα ακόλουθα σημεία:

• Ότι οι συρράξεις που έχουν ήδη ξεσπάσει ή που επαπειλούνται να ξεσπάσουν δεν είναι μεμονωμένες και τοπικές υποθέσεις, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο των προσπαθειών των ΗΠΑ να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους. Από τη Λιβύη μέχρι το Κονγκό, από το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Παλαιστίνη και την Υεμένη μέχρι τη Γιουγκοσλαβία, την Τσετσενία και την Ουκρανία, από την Ταϊβάν και τη Σινσιάνγκ μέχρι τη Νότια Κορέα, από την Κολομβία μέχρι τη Βενεζουέλα, οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να στέλνουν οπλισμό και κρέας για τα κανόνια από όλο τον κόσμο ώστε να τροφοδοτήσουν τους πολέμους που διεξάγονται από τους μισθοφόρους και τους στρατούς δι’ αντιπροσώπων τους. Αυτές οι προσπάθειες πρέπει να αντιμετωπιστούν από ένα ενιαίο αντιιμπεριαλιστικό παγκόσμιο μέτωπο.
• Ότι παρά το γεγονός ότι η σημερινή Ρωσία είναι μια κεφαλαιοκρατική χώρα, είναι μια χώρα της οποίας το σοσιαλιστικό παρελθόν της κληροδότησε την ικανότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό της ενάντια στον ιμπεριαλιστικό έλεγχο, καθώς κληρονόμησε από την ΕΣΣΔ έναν ισχυρό στρατό, προηγμένες τεχνολογικές και βιομηχανικές δυνατότητες, μια διαφοροποιημένη οικονομία και έναν καλά μορφωμένο πληθυσμό.
• Ότι δεν είναι χαρακτηριστικό της ρωσικής οικονομίας η εξαγωγή κεφαλαίων και ο επαναπατρισμός υπερκερδών από όλο τον κόσμο – αυτό το πολύ γνωστό φαινόμενο που τόσο εμφανώς στρεβλώνει τις οικονομίες των ιμπεριαλιστικών εθνών και διευκολύνει την εξαγορά μεγάλων τμημάτων (ενίοτε, σχεδόν όλων) των εργαζομένων τους. Από τις 100 μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο, μόνο μία είναι ρωσική και αυτή είναι η κρατική τράπεζα της «Ροσνέφτ» (η οποία κατατάσσεται στην 66η θέση του καταλόγου).
• Ότι η πολιτική και οικονομική ζωή της Ρωσίας δεν κυριαρχείται από μια χρηματιστική ολιγαρχία που έχει ως κύρια δραστηριότητα την επέκταση στα πέρατα της γης της εμβέλειας των μονοπωλίων που εδρεύουν στη Ρωσία και του χρηματιστικού κεφαλαίου που εδρεύει στη Ρωσία. Τα ρωσικά μονοπώλια υπάρχουν, αλλά η κύρια δραστηριότητά τους είναι το εμπόριο και η εξαγωγή εμπορευμάτων -ιδίως η εξαγωγή πρώτων υλών- και αυτό το εμπόριο διεξάγεται σε συνθήκες τυπικής κεφαλαιοκρατικής συναλλαγής και όχι υπό την αναγκαστική ανισότητα που επιβάλλουν τα μονοπώλια.
• Ότι οι ιμπεριαλιστές, ενώ πλημμυρίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με κηρύγματα κατά του «ρωσικού ιμπεριαλισμού» (που έχουν ως πρωταρχικό στόχο να σπείρουν σύγχυση στους εργαζόμενους), οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Ρωσία δεν είναι ιμπεριαλιστική δύναμη. Πράγματι, ήταν η ιδιοτελής αυταπάτη που θεωρούσε τη Ρωσία «απλώς ένα βενζινάδικο με μια σημαία», η οικονομία της οποίας είχε «το μέγεθος του Τέξας», που έπεισε τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους ότι ένας βραχυπρόθεσμος αιφνίδιος εμπορικός πόλεμος θα γονάτιζε τον ρωσικό λαό και θα οδηγούσε την κυβέρνηση Πούτιν σε ένα ατιμωτικό τέλος.
• Ότι ενώ οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επιβάλλουν άνισους όρους εμπορίου και εκμετάλλευσης σε φτωχές και αδύναμες χώρες, υποστηρίζοντας την οικονομική τους ισχύ με την απειλή ή τη χρήση στρατιωτικής βίας, η Ρωσία δεν έχει εισβάλει ούτε έχει υπάρξει επιθετική απέναντι σε καμία άλλη χώρα. Τουναντίον, συναλλάσσεται μαζί τους με όρους ισότητας. Η εξωτερική πολιτική της Ρωσίας εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από τις βασικές αρχές της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, της δημιουργίας δεσμών φιλίας, σεβασμού και συνεργασίας με άλλα έθνη. Ο ισχυρός στρατός της Ρωσίας, ο οποίος αποτελεί κληρονομιά της ΕΣΣΔ, αναπτύχθηκε με στόχο την υπεράσπιση του λαού και της επικράτειάς της από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία και τον έλεγχο, και αυτή εξακολουθεί να είναι η κατευθυντήρια αρχή της.
• Ότι ο στρατός της Ρωσίας βγαίνει εκτός των συνόρων της μόνο για την παροχή βοήθειας στους αντιιμπεριαλιστές συμμάχους της (π.χ. στη Συρία, στη Βενεζουέλα, στο Καζακστάν), μετά από πρόσκλησή τους και με τους δικούς τους όρους. Καμία χώρα δεν είναι υποδουλωμένη στη Ρωσία ούτε στρατιωτικά ούτε εξαιτίας του χρέους της. Ως εκ τούτου, είναι εσφαλμένος ο ισχυρισμός ότι δήθεν η Ρωσία είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα.
• Ότι η Κίνα είναι μια μεγάλη αναπτυσσόμενη χώρα που έχει γίνει κομβικός πυλώνας στο παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο λόγω των επαναστατικών της θεμελίων και της ισχυρής της οικονομίας.
• Ότι παρά τη διείσδυση της αγοράς στην οικονομία της, η Κίνα διατηρεί την ικανότητά της να προβαίνει σε σχεδιασμό ζωτικών πτυχών της οικονομικής και κοινωνικής της ζωής με γνώμονα τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του λαού της, να αναπτύσσει τις επιστημονικές, τεχνολογικές, βιομηχανικές και στρατιωτικές της βάσεις, να εκπαιδεύει το λαό της και να προσφέρει βοήθεια σε οικονομικό, τεχνολογικό, υλικοτεχνικό επίπεδο και υποδομές σε πολλές μικρότερες και φτωχότερες αναπτυσσόμενες χώρες σε όλο τον κόσμο.
• Ότι, όπως και στην περίπτωση της ρωσικής οικονομίας, καθίσταται σαφές ότι η Κίνα δεν είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί ως μια χώρα που ζει κυρίως από τα υπερκέρδη που αποκτώνται μέσω της εξαγωγής κεφαλαίων. Το ακριβώς αντίθετο: η Κίνα είναι η χώρα στην οποία πηγαίνουν οι περισσότεροι ιμπεριαλιστές ώστε να εκμεταλλευτούν το φθηνότερο εργατικό δυναμικό της και να επαναπατρίσουν τα υπερκέρδη που αποκομίζουν με αυτόν τον τρόπο.
• Ότι, παρά το γεγονός ότι η ταχεία μεγέθυνση και ανάπτυξη της Κίνας έχει οδηγήσει πολλές από τις τράπεζές της να εμφανίζονται στην κορυφή του καταλόγου των μεγαλύτερων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του κόσμου, αυτές είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία κρατικές ή υπό κρατική διοίκηση, ενώ όσες δεν είναι, υπόκεινται σε αυστηρή κυβερνητική ρύθμιση. Παρόλη την προφανή ανάπτυξη ενός εμπορικού τραπεζικού τομέα που επικεντρώνεται καθαρά στη μεγιστοποίηση του κέρδους για τους μετόχους, οι δραστηριότητές τους δεν είναι οι κυρίαρχες στην Κίνα και οι ιδιοκτήτες τους δεν ελέγχουν ούτε καθορίζουν την πολιτική της κυβέρνησης ή του στρατού της Κίνας.
• Ότι η πολιτική και οικονομική ζωή της Κίνας δεν κυριαρχείται από μια χρηματιστική ολιγαρχία της οποίας η κύρια δραστηριότητα είναι η επέκταση της εμβέλειας των μονοπωλίων που εδρεύουν στην Κίνα και του χρηματιστικού κεφαλαίου που εδρεύει στην Κίνα σε όλη την επικράτεια της γης. Τα κινεζικά μονοπώλια έχουν βέβαια αυξηθεί και πληθύνει τα τελευταία χρόνια, αλλά όπως συμβαίνει και με τον τραπεζικό τομέα, πολλά από αυτά είναι κρατικά, ενώ όσα δεν είναι, υπόκεινται σε αυστηρή κρατική ρύθμιση.
• Ότι ενώ ο στόχος των κρατικών εταιρειών στο εξωτερικό είναι η επέκταση των κινεζικών εμπορικών δεσμών και η αμοιβαία επωφελής συνεργασία, φυσικά οι ιδιωτικές εταιρείες επιδιώκουν το κέρδος. Ωστόσο, προς το παρόν δεν είναι σε θέση να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σύστημα της Κίνας και πρέπει να υποτάξουν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες στις ανάγκες της χώρας στο σύνολό της, αντί να είναι ελεύθερες να αναπτύσσουν απεριόριστη οικονομική και στρατιωτική ισχύ επιδιώκοντας ιμπεριαλιστικά υπερκέρδη. Οι ποινές φυλάκισης που επιβλήθηκαν σε στελέχη επιχειρήσεων που κρίθηκαν ένοχα για χρηματισμό, διαφθορά και συνωμοσία κατά των συμφερόντων του κινεζικού λαού, αποτελούν απόδειξη των προσπαθειών της κινεζικής κυβέρνησης να περιορίσει τις χειρότερες πτυχές της καπιταλιστικής αγοράς και τις αντιλαϊκές δραστηριότητες των κινεζικών μονοπωλίων.
• Ένα ενδεχόμενο προβολής της θεωρητικής δυνατότητας μετεξέλιξης της κινεζικής κεφαλαιοκρατικής αγοράς σε κινεζικό ιμπεριαλισμό δεν πρέπει να μεταφράζεται σε παραδοχή ότι μια τέτοια εξέλιξη έχει όντως ήδη λάβει χώρα. Χρειάζεται να αναγνωρίσουμε ότι, μέχρι στιγμής, τα μονοπώλια της Κίνας δεν έχουν καταφέρει να αποκτήσουν το πάνω χέρι και ότι η οικονομική τους ισχύς παραμένει υποταγμένη στην επικεντρωμένη στο λαό κυβέρνηση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας (ΚΚΚ).
• Εξ άλλου, δεδομένου του τεράστιου μεγέθους του κινεζικού πληθυσμού, είναι προφανώς παράλογο να υποστηρίζεται ότι ο κινεζικός λαός στο σύνολό του θα μπορούσε έστω και θεωρητικά να ενωθεί με τους πληθυσμούς των ιμπεριαλιστικών χωρών και να ζει εις βάρος ενός ολοένα συρρικνούμενου μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού. Ο ιμπεριαλισμός είναι από τη φύση του ένα σύστημα στο οποίο μια μικρή μειονότητα είναι σε θέση να ζει καλά εξαιτίας της εξαθλίωσης της συντριπτικής πλειονότητας των εργαζόμενων και καταπιεσμένων του κόσμου.
• Ότι η Κίνα δεν διαθέτει στρατιωτικές βάσεις εκτός της επικράτειάς της (εκτός από μια μικρή ναυτική βάση για την καταπολέμηση της πειρατείας στο Τζιμπουτί), δεν έχει ξεκινήσει πολέμους και δεν ζει λεηλατώντας τους πόρους άλλων ή υπερεκμεταλλευόμενη τους λαούς τους. Η κινεζική εξωτερική πολιτική εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από τους επαναστατικούς σκοπούς που τέθηκαν το 1949, δηλαδή από τη μη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων εθνών, από τη δημιουργία δεσμών φιλίας, σεβασμού και συνεργασίας με άλλα έθνη και από την ανάπτυξη ενός ισχυρού στρατού με προορισμό την υπεράσπιση του λαού και της επικράτειας της Κίνας από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία και τον έλεγχο.
• Ότι κανένα έθνος δεν είναι υποδουλωμένο στην Κίνα ούτε στρατιωτικά ούτε εξαιτίας του χρέους του. Τουναντίον, η Κίνα εξοργίζει τους ιμπεριαλιστές προσφέροντας βοήθεια με τη μεταφορά τεχνολογίας και την ανάπτυξη υποδομών, η οποία έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει άλλες αναπτυσσόμενες χώρες να ξεφύγουν από τη σημερινή παγίδα της φτώχειας, υπονομεύοντας έτσι την ικανότητα των ιμπεριαλιστών να τις κρατούν σε οικονομική υποδούλωση.
• Ότι δεδομένων των παραπάνω γεγονότων, πρέπει να αναγνωριστεί ότι η Κίνα δεν είναι ο εχθρός των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο αλλά ο φίλος τους, και ότι είναι επίσης εσφαλμένο να περιγράφεται ως ιμπεριαλιστική.
• Ότι η Κίνα και η Ρωσία στοχοποιούνται από τους γκάνγκστερ του ΝΑΤΟ όχι ως αντίπαλοι ιμπεριαλιστές, αλλά επειδή απλώς και μόνο επειδή υπάρχουν ως ισχυρά και ανεξάρτητα κράτη, ικανά να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και άλλους, αποτελούν εμπόδιο στην παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ, η οποία σύμφωνα με τους ιμπεριαλιστές ήταν εξασφαλισμένη για πάντα μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991.
• Ότι η αναπτυσσόμενη συμμαχία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας προσφέρει ελπίδα στους λαούς του κόσμου: την ελπίδα μιας εναλλακτικής λύσης στην κυριαρχία των ΗΠΑ και την ιμπεριαλιστική υπερεκμετάλλευση. Ένα ισχυρό αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο είναι η βέλτιστη άμυνα των λαών μας εναντίον των επιθετικών σχεδίων της αιμοδιψούς συμμαχίας του ΝΑΤΟ – η βέλτιστη άμυνά μας εναντίον της διαφαινόμενης απειλής πυρηνικού πολέμου.
• Ότι το μόνο πράγμα που μπορεί να αποτρέψει τις ΗΠΑ να πατήσουν το πυρηνικό κουμπί στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να σώσουν το καταρρέον σύστημά τους είναι η γνώση ότι οι αντίπαλοί τους είναι σε θέση να τους καταφέρουν εξίσου σκληρό απαντητικό πλήγμα.
• Ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται ενώπιον της μεγάλης πιθανότητας ο πόλεμος των ΗΠΑ δι’ αντιπροσώπων στην Ανατολική Ευρώπη να επεκταθεί σύντομα και σε άλλα θέατρα στην Ανατολική Ασία. Ωθούμενη σκληρά από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, η στρατηγική του ΝΑΤΟ στον Ινδο-Ειρηνικό που αποσκοπεί στην «απομόνωση» της Κίνας μέσω συνεχών περιττών προκλήσεων, μέσω της προσπάθειας υποκίνησης διενέξεων με τους γείτονές της και μέσω της κλιμάκωσης των οικονομικών, διπλωματικών και στρατιωτικών εντάσεων εντείνει την προοπτική ότι η Ταϊβάν ή/και η Νότια Κορέα θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να αποτελέσουν ένα νέο μέτωπο αυτής της επιθετικής πολεμικής κίνησης.
• Ότι, παρά την υποτιθέμενη δέσμευσή του στην πολιτική της «μίας Κίνας», ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός απεργάζεται επιθετικά μια πολιτική μόνιμου διαχωρισμού της Ταϊβάν από την Κίνα μέσω της κυβέρνησης δι’ αντιπροσώπων του στην Ταϊβάν. Την ίδια στιγμή, οι ΗΠΑ διεξάγουν όλο και πιο συχνά κολοσσιαία στρατιωτικά «γυμνάσια» μαζί με τον στρατό της μαριονέτας της Νότιας Κορέας, τα οποία έχουν ως στόχο την πρόβα μιας εισβολής και ενός πυρηνικού πλήγματος εναντίον της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας.
• Ότι αυτές οι προκλήσεις αποτελούν σημαντικότατη και απαράδεκτη απειλή για την ασφάλεια του κινεζικού και του κορεατικού λαού – όπως ακριβώς οι προκλήσεις εναντίον της Ρωσίας έγιναν πολύ σοβαρές ώστε να μπορούν να αγνοηθούν στις αρχές του τρέχοντος έτους, όταν ο ρωσικός λαός βρέθηκε αντιμέτωπος με την επιταχυνόμενη συγκέντρωση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στα σύνορά του, την απειλή εισβολής στο Ντονμπάς και ακόμη και στην ίδια τη Ρωσία, και με την προοπτική μιας επίσημης ένταξης στο ΝΑΤΟ για το καθεστώς των ανδρείκελων στο Κίεβο.
• Ότι το ζήτημα της Ταϊβάν για την Κίνα και το ζήτημα της Νότιας Κορέας για τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας είναι ζητήματα εδαφικής ακεραιότητας και επανένωσης των προσωρινά και άδικα διαιρεμένων εθνών τους. Όσον αφορά τον αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό κόσμο, οι χώρες αυτές έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα της απελευθέρωσης και της επανένωσης με τα αποικιοκρατικά κατεχόμενα και καταπιεσμένα εδάφη τους.
• Ότι ο σχηματισμός από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό της ομάδας συνεργασίας Quad (ΗΠΑ-Ιαπωνία-Αυστραλία-Ινδία) και της στρατιωτικής συμμαχίας Aukus (Αυστραλία-Βρετανία-ΗΠΑ) στον Ειρηνικό, παράλληλα με την πρόσκλησή του προς την Αυστραλία, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα να συμμετάσχουν στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ (με προοπτική την ενσωμάτωση και των τριών στην υποτιθέμενη «βορειοατλαντική» και «αμυντική» συμμαχία) αποκαλύπτουν ξεκάθαρα τις φιλοδοξίες των ιμπεριαλιστών να προκαλέσουν πόλεμο σε παγκόσμια κλίμακα.
• Ότι η απώτερη αιτία της απεγνωσμένης πολεμικής κίνησης του ιμπεριαλιστικού μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ είναι τα οικονομικά προβλήματα που πλήττουν το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο υποφέρει από μια βαθιά κρίση υπερπαραγωγής από τότε που η έκρηξη της ανοικοδόμησης που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έφτασε στο τέλος της τη δεκαετία του 1970.
• Ότι τα μονοπώλια πήραν μια προσωρινή ανάσα όταν η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των σοσιαλιστικών δημοκρατιών της Ανατολικής Ευρώπης άνοιξε αυτά τα εδάφη, τους ανθρώπους και τις αγορές στην ιμπεριαλιστική λεηλασία και άφησε το πεδίο ανοιχτό για επιθετικές κινήσεις ελέγχου και καταστροφής των εναπομεινάντων ανεξάρτητων κρατών όπως η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και η Λιβύη. Τώρα που έχει εξαντληθεί το ευεργέτημα που αποκόμισαν από αυτά τα γεγονότα, η περαιτέρω φτωχοποίηση των μαζών του κόσμου σημαίνει ότι οι κεφαλαιοκρατικές παγκόσμιες αγορές είναι και πάλι κορεσμένες και η αναζήτηση κερδών γίνεται όλο και πιο απεγνωσμένη.
• Ότι για τους βασιλείς του χρηματιστικού κεφαλαίου, μόνο η «οικονομική ζήτηση» που παρέχεται από μια μεγάλη εξοπλιστική εκστρατεία και η υπόσχεση της αχαλίνωτης λεηλασίας των κατακτημένων εδαφών και της μεγαλύτερης «οικονομικής ζήτησης» που θα επιτευχθεί μέσω της ανοικοδόμησης όσων έχουν καταστραφεί από τους πολέμους τους, προσφέρουν κάποιες ελπίδες «ανάκαμψης».
• Ότι η διατήρηση των υποδουλωμένων χωρών σε κατάσταση φτώχειας, αδυναμίας και υπανάπτυξης, προκειμένου να είναι σε θέση να λεηλατούν αποτελεσματικότερα τους πόρους τους, είναι επίσης ένα σημαντικό κίνητρο πίσω από την ιμπεριαλιστική πολεμική εκστρατεία.
• Ότι αυτές οι αλήθειες αποδεικνύονται επαρκώς από την ιστορία του 20ου αιώνα και οδηγούν αμείλικτα στο συμπέρασμα ότι μόνο με την εξάλειψη του κεφαλαιοκρατικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος οικονομικής παραγωγής και την αντικατάστασή του από μια σχεδιοποιημένη οικονομία μπορεί να σωθεί η ανθρωπότητα από την πτωτική περιδίνηση της κρίσης και του πολέμου.

Ένα αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα

Υπό το φως όλων των παραπάνω, πιστεύουμε ότι είναι ζωτικής σημασίας οι κομμουνιστές και οι αντιιμπεριαλιστές να κάνουν κοινούς αγώνες σε όλο τον κόσμο σε ένα ευρύ αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Οφείλουν να εξηγήσουν στους εργαζόμενους παντού ότι οι αντίπαλες δυνάμεις για αυτούς δεν είναι η Ρωσία και η Κίνα, αλλά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ ως την κυριότερη από αυτές.
Οι κομμουνιστές και οι αντιιμπεριαλιστές πρέπει να εργαστούν σκληρά προκειμένου να κομίσουν αυτόν τον προσανατολισμό στο αντιπολεμικό κίνημα, καθώς και να διαφωτίσουν τους λαούς μας όσον αφορά αυτές τις αλήθειες. Πρέπει να αντικρούσουμε τους παραπλανητικούς και επικίνδυνους ισχυρισμούς ορισμένων δυνάμεων που αυτοαποκαλούνται «κομμουνιστικές» και «σοσιαλιστικές», οι οποίες έχουν δηλώσει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι δήθεν μια «ενδοϊμπεριαλιστική» σύγκρουση στην οποία και οι δύο πλευρές είναι εξίσου επιθετικές και καταδικαστέες.
Αυτή η γραμμή εδράζεται σε μια λανθασμένη θεωρητική παραδοχή (που ισχυρίζεται ότι δήθεν κάθε μεγάλη οικονομία στον κεφαλαιοκρατικό κόσμο αυτομάτως οφείλει να είναι ιμπεριαλιστική, ή επιπλέον ότι κάθε κεφαλαιοκρατική οικονομία διαθέτει «στοιχεία» ιμπεριαλισμού), η οποία μόνο χαρά μπορεί να προσφέρει στους εχθρούς μας, καθώς προκαλεί σύγχυση, αποθαρρύνει και τελικά αποστρατεύει εκείνους ακριβώς τους εργαζόμενους που έχουν τις δυνατότητες να αποτελέσουν τα πιο μαχητικά και ενεργά τμήματα ενός πραγματικά αποτελεσματικού αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος.
Τα μηνύματα που πρέπει να μεταφέρουμε στο αντιπολεμικό κίνημα είναι τα εξής:

• Ότι δεν είναι η ρωσική, η κινεζική είτε η βορειοκορεατική επιθετικότητα αυτή που απειλεί τους απανταχού λαούς με τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά η καθοδηγούμενη από το κέρδος πολεμική εκστρατεία της εγκληματικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια βιτρίνα για την ένοπλη πτέρυγα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
• Ότι η Ρωσία, η Κίνα και η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας αποτελούν στόχους της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας επειδή αποτελούν σοβαρή απειλή για την παγκόσμια ηγεμονία των ιμπεριαλιστών. Η Ρωσία και η Κίνα ειδικότερα δεν είναι ικανές μόνο να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς τραμπουκισμούς αλλά και να βοηθήσουν μικρές ή οικονομικά ανίσχυρες αναπτυσσόμενες χώρες να ορθώσουν το ανάστημά τους και να απελευθερωθούν από την ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία και τη δουλεία του χρέους.
• Ότι οι αντιπολεμικοί ακτιβιστές πρέπει να κινητοποιήσουν τις μάζες στις χώρες τους για μια εκστρατεία ενεργού αποτροπής της συνεργασίας με την ιμπεριαλιστική πολεμική προσπάθεια.
• Ότι ενώ οι εργαζόμενοι είναι ίσως ατομικά ανίσχυροι, αλλά όλοι μαζί έχουν τη δύναμη να σταματήσουν την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή στα βήματά της. Στόχος μας σε όλο τον κόσμο πρέπει να είναι να υπονομεύσουμε και να παρεμποδίσουμε την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ με κάθε εφικτό τρόπο: αρνούμενοι να πολεμήσουμε ή να βοηθήσουμε τους στρατούς του (άμεσα ή δι’ αντιπροσώπων), αρνούμενοι να μεταφέρουμε τους άνδρες και το υλικό του, αρνούμενοι να επιτρέψουμε στις βάσεις του να λειτουργούν απρόσκοπτα στα εδάφη μας, αρνούμενοι να κατασκευάσουμε ή να προμηθεύσουμε τους εξοπλισμούς του και άλλο ζωτικής σημασίας εξοπλισμό, αρνούμενοι να μεταδώσουμε, να τυπώσουμε ή να διανείμουμε τα προπαγανδιστικά του ψεύδη, αρνούμενοι να συνεργαστούμε με τους εμπορικούς πολέμους και τους πολέμους κυρώσεων.
• Ότι τα συνθήματα των αληθινών αντιιμπεριαλιστών σε αυτή την εποχή πρέπει να είναι: Ήττα για την ιμπεριαλιστική συμμαχία υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ! Νίκη στις δυνάμεις της εθνικοαπελευθερωτικής και αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης! Καμία συνεργασία με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο!
• Ότι η επιταχυνόμενη πολεμική εκστρατεία, η οικονομική κρίση, η κρίση λιμού, η περιβαλλοντική κρίση και πολλά άλλα καθιστούν απολύτως σαφές ότι η ανάγκη για την αποτίναξη του κεφαλαιοκρατικού-ιμπεριαλιστικού οικονομικού συστήματος είναι πιο επιτακτική από ποτέ.