The rising tide of global war and the tasks of anti-imperialists (Full text)

The rising tide of global war and the tasks of anti-imperialists

We stand at a moment of grave peril for workers and oppressed peoples everywhere. It is incontrovertible that if the current proxy war between Nato and its primary targets (Russia and China) turns into open warfare between the world’s strongest military powers, this could lead us not only into the biggest and most terrible conflagration ever seen, but also into an all-out nuclear war.

This is the direction in which the imperialist war drive is pushing us: towards World War 3 and a nuclear confrontation. It may well be that when historians of the future look back, they will find that the opening shots of WW3 have already been fired.
As human beings, we cannot but hope that sanity will prevail, and that even the imperialists will ultimately realise that nobody could possibly ‘win’ from such a scenario.

Unfortunately, in their role as the representatives of vast stores of monopoly capital, the imperialists are incapable of being guided by such simple human logic. They are compelled to act on behalf of their capital, which must expand, accumulate and dominate, or die. This is as an iron law of the imperialist economic system, and this is why even the clearest and most powerful of arguments can never persuade its representatives to act ‘reasonably’.

This is a moment of historic importance for anti-imperialists. As we witness the growing bellicosity of the USA towards countries it considers to be an impediment to its supremacy – towards Iran, towards the DPRK, and most especially towards Russia and China – it is clear that our response to this war drive is not a minor or an academic question. Our analysis is what underpins our action, and the content of our action will determine the effectiveness of our attempts to impact the world situation in the interests of the working masses against imperialism and for peace and socialism.

Despite the failure of its aggression in Ukraine both militarily and economically, the US-dominated Nato bloc shows no sign of backing down or changing its approach. On the contrary, the USA’s desperation to save its hegemonic position in the world by any means necessary is leading it to look for ways to expand and prolong the war. In the face of all the evidence, the US ruling class clearly hopes that it will find some way to wear down its opponents and come out on top.

Thus we face both the possibility of Nato’s war spilling over into neighbouring countries in Europe, and of its further spread into countries in Asia. Recent provocations in Taiwan and south Korea, and Nato’s ceaseless ratcheting up of tensions with China on every front, only confirm this reckless drive towards more and bigger conflagrations.

As Nato-backed forces in Ukraine continue to wage their proxy war against Russia, two lines have emerged in the international communist movement.

On the one hand there are those who insist that the war is an interimperialist conflict in which the workers have no side; whilst on the other are those who believe that only one side is conducting an aggressive imperialist war, while the other side is engaged on a just war of self-defence. These two lines differ drastically in their explanation of the present war, and therefore also in the attitude they are asking workers to take towards it.

At this moment of historic importance, we, the undersigned parties, agree that the following essential points should be made clear to the masses in our countries and should guide our orientation towards the imperialist war drive and the anti-imperialist and antiwar movements:

That the war in Ukraine is not the result of ‘Russian aggression’ but of the western imperialist drive to war – in particular, the war drive of the USA, which is aimed at reinforcing the waning hegemony of US imperialism over the world.
That the war really began when the USA financed, armed and organised a fascist coup in Kiev in 2014. Following that coup, eight years of antifascist war have been waged by the people of the eastern Donbass region, who refused to accept the imposition of the coup government (a war in which 14,000 deaths excited almost no interest in western media).
That Nato has been waging a relentless drive to war against Russia ever since the demise of the USSR, in aid of which it has been steadily advancing hostile military bases all along Russia’s borders – despite lying assurances in the last days of the USSR that Nato would not move “one step eastwards”.
That in order to present Russia as Ukraine’s enemy, western secret services have helped their proxies in the country to rewrite Ukraine’s history. In the process, they have rehabilited WW2 Nazi collaborators, banned the Russian language, scapegoated Russian speakers, indoctrinated a generation of children with historical lies and racist ideas, and created a two-tier ethnic apartheid state.
That the present phase of the war was in fact started by Nato and its Ukrainian proxies when, instead of agreeing to talks with Russia about a new European peace and security framework, they accelerated the shelling of civilians and the build-up of Ukrainian military forces along the border of the Donbass – all in preparation for an armed invasion aimed at ‘taking back’ the liberated antifascist areas in Donetsk and Lugansk.
That the imperialists have been meddling in the internal affairs of Ukraine for a century and more, always with the ultimate aim of using it as a battering ram against Russia/the USSR, and that various powers have been sponsoring fascists in the country for more than 80 years. Attempts by Ukraine’s people to maintain some level of independence or to preserve friendly relations with Russia have led to two west-backed coups in recent decades (2004, 2014).
That the ceasefire in Donbass that was promised in the Minsk 2 agreement of 2015 was never respected by the USA, Britain or Nato, all of whom continued to arm and embolden Ukraine’s fascists. While the Ukrainian side continued to shell resistant civilian areas, it also built huge fortification lines across the Donbass, and its armed forces received extensive training and reorganisation from Nato. This transformed the country into a Nato member in all but name – one that was home to Nato’s biggest army.
That having turned Ukraine into a lawless protectorate, recolonised and immiserated its people, and looted its economy, the USA felt free to use Ukrainian territory for a biological weapons development programme which threatened not only Russia but the whole world.
That in the year leading up to the launch of Russia’s operation, the stooge Zelensky regime made repeated assertions that Ukraine planned to join Nato (whose sole European target is Russia) and announced his intention to develop the country’s own nuclear weapons programme (which could only be aimed at Russian cities, just a few minutes’ flying time from Ukraine). At the same time, he repeatedly declared his intention of ‘retaking’ Crimea, which had returned to the Russian Federation by the overwhelming will of its people in a 2014 referendum.
That far from being a bastion of freedom and democracy, Ukraine is a country where first the communist party and later all opposition parties have been banned, where independent media has been closed down, where antifascist political activists and journalists have been persecuted and murdered, where Nazi goons run rampant terrorising the people, and where the rule of force has entirely replaced the rule of law. The now notorious Azov battalion and other fascist militia were all armed and trained by imperialist instructors and later incorporated into Ukraine’s national guard and regular military structures.
That taking all the above into consideration, it is clear that while the imperialists are engaged in an unjust and criminal war of aggression by proxy, the Russian side, in its alliance with the peoples of the Donbass, is engaged in a just war of self-defence against imperialist attack, which is at the same time a war of national liberation of the oppressed Russians in Ukraine.

We further believe it to be of prime importance that workers should push back against and expose the lie that they have ‘no side’ in this war, since it is between ‘two imperialist groupings’ that are both enemies of the working and oppressed masses. To this end, we wish to make the following points clear:

That the conflicts that have already or are threatening to break out are not isolated and local affairs, but an integral part of the USA’s drive to retain its global hegemony. From Libya and Syria to Ukraine, Taiwan and south Korea, the imperialists have no qualms about sending armaments and cannon fodder from all over the world to fuel their proxy armies, and these efforts must be met by a united anti-imperialist world front.
That while today’s Russia is a capitalist country, it is one whose socialist past has left it with an ability to stand up for itself against imperialist control (a strong military, advanced technological and industrial capabilities, a diverse economy and a well-educated population). Russian finance capital does not loot and dominate the world. Russia has not invaded or been aggressive towards any other country, and Russia’s military goes outside its borders only to the assistance of allies (eg Syria, Kazakhstan), at their invitation and on their terms. No country is in either military or debt slavery to Russia. It is therefore incorrect to state that Russia is an imperialist country.
That China is a large developing country which has become the key linchpin in the anti-imperialist world front owing to its revolutionary foundations. Despite the inroads of the market to its economy, China retains the ability to plan vital aspects of its economic and social life in the long-term interests of its people – to develop its scientific, technological, industrial and military bases, to educate its people, and to offer technological, logistical and infrastructural assistance to many smaller and poorer developing countries around the world.
That China has started no wars and does not live by looting others’ resources or superexploiting their peoples. No nations are in military or debt slavery to China, which outrages the imperialists by offering technology transfer and infrastructure development to help raise other developing countries out of the poverty trap, thus undercutting the imperialists’ ability to keep them in economic enslavement. Thus China is not the enemy of workers around the world but their friend, and it is likewise incorrect to describe it as imperialist.
That China and Russia are being targeted by the Nato gangsters not as rival imperialists, but because they represent an obstacle to US world hegemony, which the imperialists had told themselves was assured for all time after the collapse of the USSR in 1991.
That the growing alliance between Russia and China offers hope to the people of the world: hope of an alternative to US domination and imperialist superexploitation. A strong anti-imperialist camp is our peoples’ best defence against the aggressive plans of the bloodthirsty Nato alliance – our best defence against the looming threat of nuclear war. The only thing that will stop the USA pushing the nuclear button in its desperation to save its failing system is the fear that its opponents are in a position to hit it back.
That humanity is faced with the strong possibility that the USA’s proxy war in eastern Europe will soon be spread to further theatres in east Asia. Pushed hard by US imperialism, Nato’s Indo-Pacific strategy to ‘isolate’ China via constant unnecessary provocations and the ratcheting up of economic, diplomatic and military tensions is intensifying the prospect that Taiwan and/or south Korea could become a new front in this aggressive war drive at any moment.
That despite its decades-old commitment to ‘one China’, US imperialism is aggressively pursuing a policy of the permanent separation of Taiwan from China via its proxy government in Taiwan. At the same time, the USA is conducting ever more frequent and colossal military ‘exercises’ alongside the puppet south Korean army, which are aimed at rehearsing an invasion and a nuclear strike against the DPRK.
That these provocations are a most serious and unacceptable threat to the safety and security of the Chinese and Korean peoples – just as the provocation against Russia became too serious to be ignored at the beginning of this year, when the Russian people were faced with the accelerating build-up of Nato forces on their borders, the threat of an invasion of Donbass and even of Russia itself, and the prospect of official Nato membership for the USA’s proxy government in Ukraine.
That the Taiwan issue for China and the south Korea issue for the DPRK are questions of the territorial integrity and reunification of their temporarily divided nations. As far as the anti-imperialist and socialist world is concerned, these countries have an inalienable right to liberate their colonially occupied and oppressed territories.
That US imperialism’s formation of the Quad (USA-Japan-Australia-India) cooperation group and the Aukus (Australia-Britain-USA) military alliance in the Pacific, alongside its invitation to Australia, Japan and south Korea to join the recent Nato summit (with a view to the integration of all three into the supposedly ‘north Atlantic’ and ‘defensive’ alliance) reveal clearly the imperialists’ ambitions to provoke war on a global scale.

In light of all the above, we believe it is of vital importance that communists and anti-imperialists make common cause around the world in a broad anti-imperialist front, and that they should explain to workers everywhere that it is not Russia and China that need to be opposed but the imperialist powers, led by Nato, and with the USA the chief amongst them.

As well as educating our people about these truths, communists and anti-imperialists must work hard to bring this orientation into the antiwar movement. We must challenge the misleading and dangerous practice of certain forces calling themselves ‘communist’ and ‘socialist’ who have declared the war in Ukraine to be an ‘interimperialist’ conflict in which both sides are equally aggressive and to blame.

This line is based on a wrong theoretical premise (that every large economy in the capitalist world must automatically be an imperialist one, or even that every capitalist economy has ‘elements’ of imperialism), which can only bring joy to our enemies by confusing, demoralising and ultimately demobilising those very workers who have the potential to be the most militant and active sections of a really effective anti-imperialist antiwar movement.

The messages we need to take into the antiwar movement are as follows:

That it is not Russian, Chinese or north Korean aggression which threaten people everywhere with World War 3, but the profit-driven war drive of the criminal Nato alliance – which is in reality little more than a front for the US’s armed forces.

That Russia, China and the DPRK are the targets of imperialist aggression because they represent a serious threat to the imperialists’ world hegemony. Russia and China in particular are able not only to defend themselves against imperialist bullying but also to help small or economically weak developing countries stand up for themselves and break free of imperialist colonisation and debt slavery.

That antiwar activists must mobilise the masses in their countries for a campaign of active non-cooperation with the imperialist war effort. Workers may be individually powerless, but together they have the power to stop the imperialist war machine in its tracks. Our aim all over the world must be to sabotage Nato’s war machinery in every way possible: by refusing to fight in or assist its armies (direct or proxy); by refusing to transport its men and materiel; by refusing to allow its bases to operate unimpeded on our territories; by refusing to manufacture or supply its armaments and other vital equipment; by refusing to broadcast, print or distribute its propaganda lies; by refusing to cooperate with its trade and sanctions wars.

That the slogans of true anti-imperialists in this time must be: Defeat for the Nato-led imperialist alliance! Victory to the forces of national-liberation and anti-imperialist resistance! No cooperation with imperialist war!

That the accelerating war drive, economic crisis, hunger crisis, environmental crisis and more all make it abundantly clear that the need to remove the imperialist economic system is more urgent than ever.

La marée montante de la guerre mondiale et les tâches des anti-impérialistes

Nous nous trouvons à un moment de grand péril pour les travailleurs et les peuples opprimés du monde entier. Il est incontestable que si l’actuelle guerre par procuration entre l’OTAN et ses principales cibles (la Russie et la Chine) se transforme en guerre ouverte entre les plus grandes puissances militaires du monde, cela pourrait nous conduire non seulement à la plus grande et à la plus terrible conflagration jamais vue, mais aussi à une guerre nucléaire totale.

C’est la direction dans laquelle nous pousse la volonté de guerre impérialiste : vers la troisième guerre mondiale et une confrontation nucléaire. Il se pourrait bien que lorsque les historiens du futur regarderont en arrière, ils constateront que les premiers coups de feu de la troisième guerre mondiale ont déjà été tirés.

En tant qu’êtres humains, nous ne pouvons qu’espérer que le bon sens prévaudra et que même les impérialistes finiront par se rendre compte que personne ne peut “gagner” à un tel scénario.

Malheureusement, dans leur rôle de représentants des vastes réserves de capital monopolistique, les impérialistes sont incapables de se laisser guider par cette simple logique humaine. Ils sont contraints d’agir au nom de leur capital, qui doit s’étendre, s’accumuler et dominer, ou mourir. C’est une loi d’airain du système économique impérialiste, et c’est pourquoi même les arguments les plus clairs et les plus puissants ne peuvent jamais persuader ses représentants d’agir “raisonnablement”.

C’est un moment d’importance historique pour les anti-impérialistes. Alors que nous assistons à un bellicisme croissant des Etats-Unis envers les pays qu’ils considèrent comme une entrave à leur suprématie – envers l’Iran, envers la RPDC, et plus particulièrement envers la Russie et la Chine – il est clair que notre réponse à cette volonté de guerre n’est pas une question mineure ou académique. Notre analyse est ce qui sous-tend notre action, et le contenu de notre action déterminera l’efficacité de nos tentatives d’influencer la situation mondiale dans l’intérêt des masses laborieuses contre l’impérialisme et pour la paix et le socialisme.

Malgré l’échec de son agression en Ukraine, tant sur le plan militaire qu’économique, le bloc de l’OTAN dominé par les États-Unis ne montre aucun signe de recul ou de changement d’analyse. Au contraire, le désespoir des États-Unis de sauver leur position hégémonique dans le monde par tous les moyens nécessaires les conduit à chercher des moyens d’étendre et de prolonger la guerre. Face à toutes les preuves, la classe dirigeante américaine espère clairement qu’elle trouvera un moyen d’épuiser ses adversaires et de sortir vainqueur.

Nous sommes donc confrontés à la possibilité que la guerre de l’OTAN déborde sur les pays voisins en Europe et qu’elle s’étende davantage aux pays d’Asie. Les récentes provocations à Taïwan et en Corée du Sud, ainsi que l’augmentation constante des tensions entre l’OTAN et la Chine sur tous les fronts, ne font que confirmer cette tendance irréfléchie à des conflagrations de plus en plus importantes.

Alors que les forces soutenues par l’OTAN en Ukraine continuent de mener leur guerre par procuration contre la Russie, deux lignes sont apparues dans le mouvement communiste international. Ces deux lignes diffèrent radicalement dans leur explication de la guerre actuelle, et donc aussi dans l’attitude qu’elles demandent aux travailleurs d’adopter à son égard.

En ce moment d’importance historique, nous, les partis soussignés, convenons que les points essentiels suivants doivent être expliqués clairement aux masses dans nos pays et doivent guider notre orientation vers la volonté de guerre impérialiste et les mouvements anti-impérialistes et anti-guerre :

La guerre en Ukraine n’est pas le résultat d’une “agression russe” mais de la volonté de guerre de l’impérialisme occidental – en particulier, la volonté de guerre des États-Unis, qui vise à renforcer l’hégémonie déclinante de l’impérialisme américain sur le monde.

La guerre a réellement commencé lorsque les États-Unis ont financé, armé et organisé un coup d’État fasciste à Kiev en 2014. À la suite de ce coup d’État, huit années de guerre antifasciste ont été menées par le peuple de la région orientale du Donbass, qui a refusé d’accepter l’imposition du gouvernement du coup d’État (une guerre dans laquelle 14 000 morts n’ont presque suscité aucun intérêt auprès des médias occidentaux).

L’OTAN mène une guerre sans merci contre la Russie depuis la disparition de l’URSS, ce qui l’a amenée à installer des bases militaires hostiles tout le long des frontières russes, malgré les assurances mensongères des derniers jours de l’URSS selon lesquelles l’OTAN ne ferait pas “un pas vers l’est”.
Afin de présenter la Russie comme l’ennemi de l’Ukraine, les services secrets occidentaux ont aidé leurs mandataires dans le pays à réécrire l’histoire de l’Ukraine. Ce faisant, ils ont réhabilité les collaborateurs nazis de la Seconde Guerre mondiale, interdit la langue russe, fait des russophones des boucs émissaires, endoctriné une génération d’enfants avec des mensonges au sujet de l’histoire et des idées racistes, et créé un État d’apartheid ethnique à deux vitesses.
La phase actuelle de la guerre a en fait été déclenchée par l’OTAN et ses mandataires ukrainiens lorsque, au lieu d’accepter de discuter avec la Russie d’un nouveau cadre européen de paix et de sécurité, ils ont accéléré le bombardement des civils et le renforcement des forces militaires ukrainiennes le long de la frontière du Donbass – tout cela en vue d’une invasion armée visant à “reprendre” les zones antifascistes libérées à Donetsk et à Lougansk.
Les impérialistes s’ingèrent dans les affaires intérieures de l’Ukraine depuis un siècle et plus, toujours dans le but ultime de l’utiliser comme bélier contre la Russie/l’URSS, et que diverses puissances parrainent des fascistes dans le pays depuis plus de 80 ans. Les tentatives du peuple ukrainien de maintenir un certain niveau d’indépendance ou de préserver des relations amicales avec la Russie ont conduit à deux coups d’État soutenus par l’Occident au cours des dernières décennies (2004, 2014).
Le cessez-le-feu dans le Donbass qui avait été promis dans l’accord de Minsk 2 de 2015 n’a jamais été respectépar les États-Unis, la Grande-Bretagne ou l’Otan, qui ont tous continué à armer et enhardir les fascistes ukrainiens. Alors que la partie ukrainienne a continué à bombarder des zones civiles résistantes, elle a également construit d’énormes lignes de fortification à travers le Donbass, et ses forces armées ont reçu une formation et une réorganisation importantes de la part de l’Otan. Le pays est ainsi devenu un membre de l’OTAN, sauf de nom, qui abrite la plus grande armée de l’OTAN.
Après avoir transformé l’Ukraine en un protectorat sans foi ni loi, recolonisé et appauvri son peuple, et pillé son économie, les États-Unis se sont sentis libres d’utiliser le territoire ukrainien pour un programme de développement d’armes biologiques qui menaçait non seulement la Russie mais le monde entier.
Dans l’année qui a précédé le lancement de l’opération russe, Zelensky, le larbin du régime de Kiev, a affirmé à plusieurs reprises que l’Ukraine prévoyait de rejoindre l’OTAN (dont la seule cible européenne est la Russie) et a annoncé son intention de développer le propre programme d’armes nucléaires du pays (qui ne pourrait viser que des villes russes, à quelques minutes de vol de l’Ukraine). Dans le même temps, il a déclaré à plusieurs reprises son intention de “reprendre” la Crimée, qui était revenue à la Fédération de Russie par la volonté écrasante de son peuple lors d’un référendum en 2014.
Loin d’être un bastion de la liberté et de la démocratie, l’Ukraine est un pays où le parti communiste, puis tous les partis d’opposition, ont été interdits, où les médias indépendants ont été fermés, où des militants politiques et des journalistes antifascistes ont été persécutés et assassinés, où des sbires nazis terrorisent la population et où la règle de la force a entièrement remplacé la règle de la loi. Le désormais célèbre bataillon Azov et d’autres milices fascistes ont tous été armés et entraînés par des instructeurs impérialistes, puis incorporés dans la garde nationale et les structures militaires régulières de l’Ukraine.
En tenant compte de tout ce qui précède, il est clair qu’alors que les impérialistes sont engagés dans une guerre d’agression injuste et criminelle par procuration, la partie russe, dans son alliance avec les peuples du Donbass, est engagée dans une juste guerre d’autodéfense contre l’attaque impérialiste, qui est en même temps une guerre de libération nationale des Russes opprimés en Ukraine.

Nous pensons en outre qu’il est de la plus haute importance que les travailleurs repoussent et dénoncent le mensonge selon lequel ils n’ont “aucun camp” dans cette guerre, puisqu’elle oppose “deux groupements impérialistes” qui sont tous deux ennemis des masses laborieuses et opprimées. À cette fin, nous souhaitons clarifier les points suivants :

Les conflits qui ont déjà éclaté ou qui menacent d’éclater ne sont pas des affaires isolées et locales, mais font partie intégrante de la volonté des États-Unis de conserver leur hégémonie mondiale. De la Libye à la Syrie en passant par l’Ukraine, Taïwan et la Corée du Sud, les impérialistes n’ont aucun scrupule à envoyer des armes et de la chair à canon du monde entier pour alimenter leurs armées par procuration, et ces efforts doivent être contrés par un front mondial anti-impérialiste uni.
La Russie d’aujourd’hui est un pays capitaliste, mais son passé socialiste lui a donné la capacité de se défendre contre le contrôle impérialiste (une armée forte, des capacités technologiques et industrielles avancées, une économie diversifiée et une population bien éduquée). Le capital financier russe ne pille pas et ne domine pas le monde. La Russie n’a envahi aucun autre pays et ne s’est montrée agressive envers aucun autre pays, et l’armée russe ne sort de ses frontières que pour venir en aide à ses alliés (par exemple la Syrie, le Kazakhstan), à leur invitation et selon leurs conditions. Aucun pays n’est esclave de la Russie, que ce soit sur le plan militaire ou sur celui de la dette. Il est donc incorrect d’affirmer que la Russie est un pays impérialiste.
La Chine est un grand pays en développement qui, grâce à ses fondements révolutionnaires, est devenu la cheville ouvrière du front mondial anti-impérialiste. Malgré la pénétration du marché dans son économie, la Chine conserve la capacité de planifier les aspects vitaux de sa vie économique et sociale dans l’intérêt à long terme de son peuple – de développer ses bases scientifiques, technologiques, industrielles et militaires, d’éduquer son peuple et d’offrir une assistance technologique, logistique et infrastructurelle à de nombreux pays en développement plus petits et plus pauvres dans le monde.
La Chine n’a déclenché aucune guerre et ne vit pas du pillage des ressources des autres ou de la surexploitation de leurs peuples. Aucun pays n’est asservi militairement ou par la dette à la Chine, qui outrage les impérialistes en offrant des transferts de technologie et le développement d’infrastructures pour aider d’autres pays en développement à sortir du piège de la pauvreté, réduisant ainsi la capacité des impérialistes à les maintenir en esclavage économique. Ainsi, la Chine n’est pas l’ennemi des travailleurs du monde entier, mais leur ami, et il est tout aussi faux de la décrire comme impérialiste.
La Chine et la Russie sont visées par les gangsters de l’OTAN non pas en tant qu’impérialistes rivaux, mais parce qu’elles représentent un obstacle à l’hégémonie mondiale des États-Unis, dont les impérialistes s’étaient dit qu’elle était assurée à jamais après l’effondrement de l’URSS en 1991.
L’alliance croissante entre la Russie et la Chine offre un espoir aux peuples du monde : l’espoir d’une alternative à la domination américaine et à la surexploitation impérialiste. Un camp anti-impérialiste fort est la meilleure défense de nos peuples contre les plans agressifs de l’alliance sanguinaire de l’OTAN – notre meilleure défense contre la menace imminente d’une guerre nucléaire. La seule chose qui empêchera les États-Unis d’appuyer sur le bouton nucléaire dans leur désespoir de sauver leur système défaillant est la crainte que leurs adversaires ne soient en mesure de riposter.
Cette humanité est confrontée à la forte possibilité que la guerre par procuration menée par les États-Unis en Europe orientale s’étende bientôt à d’autres théâtres en Asie orientale. Poussée par l’impérialisme américain, la stratégie indo-pacifique de l’OTAN visant à “isoler” la Chine par le biais de provocations inutiles constantes et de l’augmentation des tensions économiques, diplomatiques et militaires intensifie la possibilité que Taïwan et/ou la Corée du Sud deviennent à tout moment un nouveau front dans cette guerre agressive.
Malgré son engagement de plusieurs décennies en faveur d’une seule Chine, l’impérialisme américain poursuit agressivement une politique de séparation permanente de Taïwan de la Chine par l’intermédiaire de son gouvernement mandataire à Taïwan. Dans le même temps, les États-Unis mènent des “exercices” militaires colossaux et de plus en plus fréquents aux côtés de l’armée sud-coréenne fantoche, qui visent à préparer une invasion et une frappe nucléaire contre la RPDC.
Ces provocations constituent une menace très grave et inacceptable pour la sécurité des peuples chinois et coréen – tout comme la provocation contre la Russie est devenue trop grave pour être ignorée au début de cette année, lorsque le peuple russe a été confronté à l’accélération du renforcement des forces de l’OTAN à ses frontières, à la menace d’une invasion du Donbass et même de la Russie elle-même, et à la perspective d’une adhésion officielle à l’OTAN pour le gouvernement mandataire des États-Unis en Ukraine.
La question de Taiwan pour la Chine et la question de la Corée du Sud pour la RPDC sont des questions d’intégrité territoriale et de réunification de leurs nations temporairement divisées. En ce qui concerne le monde anti-impérialiste et socialiste, ces pays ont un droit inaliénable à libérer leurs territoires colonialement occupés et opprimés.
La formation par l’impérialisme américain du groupe de coopération Quad (USA-Japon-Australie-Inde) et de l’alliance militaire Aukus (Australie-Bretagne-États-Unis) dans le Pacifique, ainsi que l’invitation faite à l’Australie, au Japon et à la Corée du Sud de se joindre au récent sommet de l’OTAN (en vue de l’intégration de ces trois pays dans la prétendue alliance “nord-atlantique” et “défensive”) révèlent clairement les ambitions des impérialistes de provoquer une guerre à l’échelle mondiale.

À la lumière de tout ce qui précède, nous pensons qu’il est d’une importance vitale que les communistes et les anti-impérialistes fassent cause commune dans le monde entier au sein d’un large front anti-impérialiste, et qu’ils expliquent aux travailleurs du monde entier que ce n’est pas à la Russie et à la Chine qu’il faut s’opposer, mais aux puissances impérialistes, dirigées par l’OTAN, et avec les États-Unis en tête.

En plus d’alerter notre peuple sur ces réalités, les communistes et les anti-impérialistes doivent travailler dur pour introduire cette orientation dans le mouvement anti-guerre. Nous devons contester la pratique trompeuse et dangereuse de certaines forces qui se disent “communistes” et “socialistes” et qui ont déclaré que la guerre en Ukraine était un conflit “interimpérialiste” dans lequel les deux parties sont également agressives et responsables.

Cette ligne est basée sur une prémisse théorique erronée (que toute grande économie dans le monde capitaliste doit automatiquement être impérialiste, ou même que toute économie capitaliste a des “éléments” d’impérialisme), qui ne peut que réjouir nos ennemis en confondant, en démoralisant et finalement en démobilisant ces mêmes travailleurs qui ont le potentiel pour être les sections les plus militantes et actives d’un mouvement anti-guerre anti-impérialiste réellement efficace.

Les messages que nous devons faire passer dans le mouvement anti-guerre sont les suivants :

Ce ne sont pas les agressions russes, chinoises ou nord-coréennes qui menacent les populations du monde entier d’une Troisième Guerre mondiale, mais la course à la guerre motivée par le profit de l’alliance criminelle de l’OTAN – qui n’est en réalité guère plus qu’une façade pour les forces armées américaines.

La Russie, la Chine et la RPDC sont les cibles de l’agression impérialiste parce qu’elles représentent une menace sérieuse pour l’hégémonie mondiale des impérialistes. La Russie et la Chine en particulier sont capables non seulement de se défendre contre les brimades impérialistes, mais aussi d’aider les petits pays en développement économiquement faibles à se défendre et à se libérer de la colonisation impérialiste et de l’esclavage de la dette.

Les militants anti-guerre doivent mobiliser les masses dans leur pays pour une campagne de non-coopération active avec l’effort de guerre impérialiste. Les travailleurs sont peut-être impuissants individuellement, mais ensemble ils ont le pouvoir d’arrêter la machine de guerre impérialiste dans son élan. Notre objectif, partout dans le monde, doit être de saboter la machine de guerre de l’OTAN de toutes les manières possibles : en refusant de combattre dans ses armées ou de les aider (directement ou par procuration) ; en refusant de transporter ses hommes et son matériel ; en refusant de permettre à ses bases de fonctionner sans entrave sur nos territoires ; en refusant de fabriquer ou de fournir ses armements et autres équipements vitaux ; en refusant de diffuser, d’imprimer ou de distribuer ses mensonges de propagande ; en refusant de coopérer avec ses guerres commerciales et de sanctions.

Les slogans des vrais anti-impérialistes de cette époque doivent être : Défaite de l’alliance impérialiste dirigée par l’OTAN ! Victoire des forces de libération nationale et de résistance anti-impérialiste ! Pas de coopération avec la guerre impérialiste !

L’accélération de la guerre, la crise économique, la crise de la faim, la crise environnementale et bien d’autres choses encore montrent clairement que la nécessité de supprimer le système économique impérialiste est plus urgente que jamais.

Το ανερχόμενο κύμα του παγκοσμίου πολέμου και τα καθήκοντα των αντιιμπεριαλιστών

Βρισκόμαστε σε μια στιγμή μεγάλου κινδύνου για τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους λαούς παντού. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι αν ο σημερινός πόλεμος δι’ αντιπροσώπων μεταξύ του υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ιμπεριαλιστικού Νατοϊκού συνασπισμού και των πρωτευόντων στόχων του (της Ρωσίας και της Κίνας) μετατραπεί σε ανοικτή πολεμική σύρραξη μεταξύ των ισχυρότερων στρατιωτικών δυνάμεων του κόσμου, αυτό θα μπορούσε να μας οδηγήσει εκτός από το μεγαλύτερο και τρομακτικότερο ολοκαύτωμα που έχουμε δει ποτέ και σε ένα γενικευμένο πυρηνικό πόλεμο.
Αυτή είναι η κατεύθυνση προς την οποία μας ωθεί η ιμπεριαλιστική πολεμική ορμή: προς τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την πυρηνική αντιπαράθεση. Ίσως όταν οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ανατρέξουν στο παρελθόν, θα διαπιστώσουν ότι τα πρώτα πυρά του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου έχουν ήδη εξαπολυθεί.
Ως ανθρώπινα όντα, το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι θα επικρατήσει η σύνεση και ότι ακόμη και οι ιμπεριαλιστές θα αντιληφθούν τελικά ότι ουδείς θα μπορούσε να βγει «νικητής» από ένα τέτοιο σενάριο.
Δυστυχώς, στο πλαίσιο του ρόλου τους ως εκπρόσωποι των τεράστιων αποθεμάτων του μονοπωλιακού κεφαλαίου, οι ιμπεριαλιστές δεν είναι σε θέση να καθοδηγούνται από μια τόσο απλή ανθρώπινη λογική. Είναι αναγκασμένοι να ενεργούν για λογαριασμό του κεφαλαίου τους, το οποίο οφείλει να επεκτείνεται, να συσσωρεύεται και να κυριαρχεί, ειδ’ άλλως θα πεθάνει. Αυτό λειτουργεί ως σιδηρούς νόμους του ιμπεριαλιστικού οικονομικού συστήματος, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ακόμη και τα πιο λογικά και ισχυρά επιχειρήματα δεν μπορούν ποτέ να πείσουν τους εκπροσώπους του να ενεργούν «ορθολογικά».
Αυτή είναι μια στιγμή ιστορικής σημασίας για τους αντιιμπεριαλιστές. Καθώς γινόμαστε μάρτυρες της αύξουσας επιθετικότητας των ΗΠΑ απέναντι σε εκείνες τις χώρες που θεωρούν ότι αποτελούν εμπόδιο στην κυριαρχία τους -απέναντι στο Ιράν, απέναντι στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας και κυρίως απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα- είναι σαφές ότι ο τρόπος με τον οποίο εμείς θα ανταποκριθούμε σε αυτή την πολεμική εκστρατεία δεν αποτελεί ζήτημα ήσσονος σημασίας ή ακαδημαϊκού χαρακτήρα. Η ανάλυσή μας είναι αυτή που θεμελιώνει τη δράση μας, και το περιεχόμενο της δράσης μας θα καθορίσει την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών μας να επηρεάσουμε την παγκόσμια κατάσταση προς το συμφέρον των εργαζόμενων μαζών εναντίον του ιμπεριαλισμού, υπέρ της ειρήνης και του σοσιαλισμού.
Παρά την αποτυχία τόσο των στρατιωτικών όσο και των οικονομικών πτυχών της επίθεσής του κατά της Ρωσίας, ο νατοϊκός συνασπισμός δεν δείχνει κανένα σημάδι υπαναχώρησης ή αλλαγής της προσέγγισής του. Τουναντίον, η απεγνωσμένη προσπάθεια των ΗΠΑ να διασώσουν την ηγεμονική τους θέση στον κόσμο με κάθε μέσο, τις οδηγεί στην αναζήτηση τρόπων επέκτασης και παράτασης του πολέμου. Παρ’ όλες τις αντίθετες ενδείξεις, η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ προφανώς ευελπιστεί ότι θα βρει κάποιον τρόπο να εξουθενώσει τους αντιπάλους της και να αναδειχθεί νικήτρια.
Έτσι, αντιμετωπίζουμε τόσο την πιθανότητα ο πόλεμος του ΝΑΤΟ να επεκταθεί σε γειτονικές χώρες της Ευρώπης, όσο και την περαιτέρω εξάπλωσή του σε χώρες της Ασίας. Οι πρόσφατες προκλήσεις στην Ταϊβάν και τη Νότια Κορέα, καθώς και η συνεχόμενη κλιμάκωση της έντασης του ΝΑΤΟ με την Κίνα σε κάθε μέτωπο, απλώς επιβεβαιώνουν αυτή την απερίσκεπτη προσπάθεια για περισσότερες και μεγαλύτερες αναφλέξεις.
Καθώς οι οργανωμένες από το ΝΑΤΟ δυνάμεις στην Ουκρανία συνεχίζουν να διεξάγουν τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων τους εναντίον της Ρωσίας, δύο γραμμές έχουν αναδυθεί στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Από τη μία πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που επιμένουν ότι ο πόλεμος είναι μια ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση στην οποία «οι εργάτες δεν έχουν καμία πλευρά να επιλέξουν»- ενώ από την άλλη, υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι μόνο η μία πλευρά διεξάγει έναν επιθετικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενώ η άλλη πλευρά διεξάγει έναν δίκαιο πόλεμο αυτοάμυνας. Αυτές οι δύο γραμμές διαφέρουν δραστικά ως προς την εξήγηση του σημερινού πολέμου, ως εκ τούτου και ως προς τη στάση που ζητούν από τους εργαζόμενους να τηρήσουν απέναντί του.
Αυτή την ιστορικής σημασίας στιγμή, εμείς, τα υπογράφοντα κόμματα, συμφωνούμε ότι τα ακόλουθα ουσιώδη σημεία οφείλουν να γίνουν σαφή στις μάζες των χωρών μας και να καθοδηγούν τον προσανατολισμό μας απέναντι στην ιμπεριαλιστική πολεμική εκστρατεία και στα αντιιμπεριαλιστικά και αντιπολεμικά κινήματα:

Ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι το αποτέλεσμα της «ρωσικής επίθεσης», αλλά της δυτικής ιμπεριαλιστικής πολεμικής εκστρατείας – ειδικότερα, της πολεμικής εκστρατείας των ΗΠΑ, η οποία αποσκοπεί στην ενίσχυση της φθίνουσας ηγεμονίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στον κόσμο.
Ότι ο πόλεμος ξεκίνησε πραγματικά όταν οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν, εξόπλισαν και οργάνωσαν ένα φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο το 2014. Μετά από αυτό το πραξικόπημα, επί οκτώ χρόνια διεξαγόταν ένας αντιφασιστικός πόλεμος από τον λαό της περιοχής του Ντονμπάς, ο οποίος αρνήθηκε να αποδεχτεί την επιβολή της πραξικοπηματικής κυβέρνησης (ένας πόλεμος κατά τον οποίο οι 14.000 θάνατοι δεν απασχόλησαν σχεδόν καθόλου τα δυτικά εταιρικά ΜΜΕ).
Ότι το ΝΑΤΟ διεξάγει μια αδυσώπητη πολεμική εκστρατεία από την ίδρυσή του, πρώτα εναντίον της ΕΣΣΔ και στη συνέχεια εναντίον της Ρωσίας, προς ενίσχυση της οποίας προωθεί σταθερά την εγκατάσταση εχθρικών στρατιωτικών βάσεων κατά μήκος όλων των συνόρων της Ρωσίας – παρά τις ψευδείς διαβεβαιώσεις κατά τις τελευταίες ημέρες της ΕΣΣΔ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα έκανε «ούτε ένα βήμα προς Ανατολάς».
Ότι, προκειμένου να παρουσιάσουν τη Ρωσία ως εχθρό της Ουκρανίας, οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες βοήθησαν τις μαριονέτες τους στη χώρα να ξαναγράψουν την ιστορία της Ουκρανίας. Κατά την διαδικασία αυτή, έχουν αποκαταστήσει συνεργάτες των Ναζί του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχουν απαγορεύσει τη ρωσική γλώσσα, έχουν μετατρέψει σε αποδιοπομπαίους τράγους τους ρωσόφωνους, έχουν κατηχήσει μια γενιά παιδιών με ιστορικά ψεύδη και ρατσιστικές ιδέες και κατ’ αυτό τον τρόπο έχουν δημιουργήσει ένα κράτος εθνικού απαρτχάιντ δύο ταχυτήτων.
Ότι η παρούσα φάση του πολέμου ξεκίνησε στην πραγματικότητα από το ΝΑΤΟ και τους Ουκρανούς υποτακτικούς του, όταν, αντί να συμφωνήσουν να έλθουν σε διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία για ένα νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο ειρήνης και ασφάλειας, επιτάχυναν τους βομβαρδισμούς κατά αμάχων και τη διόγκωση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων κατά μήκος των συνόρων του Ντονμπάς – όλα αυτά στο πλαίσιο προετοιμασίας μιας ένοπλης εισβολής με στόχο την «ανακατάληψη» των απελευθερωμένων αντιφασιστικών περιοχών στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ.
Ότι οι ιμπεριαλιστές έχουν αναμειχθεί στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας εδώ και πάνω από έναν αιώνα, πάντα με απώτερο σκοπό να τη χρησιμοποιήσουν ως πολιορκητικό κριό κατά της Ρωσίας/ΕΣΣΔ, και ότι διάφορες δυνάμεις έχουν χρηματοδοτήσει φασίστες στη χώρα εδώ και πάνω από 80 χρόνια. Οι απόπειρες του λαού της Ουκρανίας να διατηρήσει κάποιο επίπεδο ανεξαρτησίας ή να διατηρήσει φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία οδήγησαν σε δύο οργανωμένα από τους δυτικούς πραξικοπήματα στην Ουκρανία (το 2004 και το 2014).
Ότι η κατάπαυση του πυρός στο Ντονμπάς που υποσχέθηκαν στη συμφωνία Μινσκ 2 του 2015 δεν έγινε ποτέ σεβαστή από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία ή το ΝΑΤΟ, που συνέχισαν να εξοπλίζουν και να ενθαρρύνουν τους φασίστες της Ουκρανίας. για να δημιουργήσουν «τετελεσμένα επί του πεδίου» που θα υπονόμευαν κάθε πιθανότητα εφαρμογής της. Ενώ η ουκρανική πλευρά συνέχισε να βομβαρδίζει αμάχους στις απελευθερωμένες πόλεις, κατασκεύασε επίσης τεράστιες οχυρωματικές γραμμές σε όλο το Ντονμπάς, ενώ οι ένοπλες δυνάμεις της έτυχαν εκτεταμένης εκπαίδευσης και αναδιοργάνωσης από το ΝΑΤΟ, γεγονός που μετέτρεψε τη χώρα σε ένα καθ’ όλα μέλος του ΝΑΤΟ, εκτός από κατ’ όνομα – το οποίο αποτελούσε την έδρα του μεγαλύτερου στρατού του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.
Ότι οι ΗΠΑ, αφού μετέτρεψαν την Ουκρανία σε ένα προτεκτοράτο ανομίας, αφού επαναποικιοποίησαν και εξαθλίωσαν το λαό της και αφού λεηλάτησαν την οικονομία, αισθάνθηκαν επιπλέον ασφαλείς να χρησιμοποιήσουν το ουκρανικό έδαφος για ένα πρόγραμμα ανάπτυξης βιολογικών όπλων, το οποίο απειλούσε όχι μόνο τη Ρωσία αλλά ολόκληρο τον κόσμο.
Ότι κατά το έτος που προηγήθηκε της έναρξης της επιχείρησης της Ρωσίας, το καθεστώς του ανδρείκελου Ζελένσκι προέβη σε επανειλημμένες δηλώσεις περί του ότι η Ουκρανία σχεδίαζε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ (του οποίου μοναδικός ευρωπαϊκός στόχος είναι η Ρωσία) και ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αναπτύξει το δικό του πρόγραμμα πυρηνικών όπλων της χώρας (τα οποία θα μπορούσαν να στοχεύσουν μόνο σε ρωσικές πόλεις, μόλις λίγα λεπτά πτήσης από την Ουκρανία). Ταυτόχρονα, δήλωσε επανειλημμένα την πρόθεσή του να «ανακαταλάβει» την Κριμαία, η οποία είχε επιστρέψει στη Ρωσική Ομοσπονδία νόμιμα και βάσει της συντριπτικής λαϊκής βούλησης στο δημοψήφισμα του 2014.
Ότι η Ουκρανία απέχει μακράν του να είναι προπύργιο της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά είναι μια χώρα στην οποία έχει απαγορευτεί αρχικά το κομμουνιστικό κόμμα και στη συνέχεια όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όπου έχουν κλείσει τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, όπου αντιφασίστες πολιτικοί ακτιβιστές και δημοσιογράφοι έχουν υποστεί διώξεις και δολοφονηθεί, όπου ναζί μπράβοι αλωνίζουν τρομοκρατώντας το λαό και όπου το κράτος δικαίου έχει αντικατασταθεί πλήρως από το κράτος της βίας. Το διαβόητο πλέον τάγμα Αζόφ και άλλες ένοπλες φασιστικές ομάδες, εξοπλίστηκαν και εκπαιδεύτηκαν από εκπαιδευτές του ιμπεριαλισμού, και αργότερα ενσωματώθηκαν στην εθνική φρουρά και τις τακτικές στρατιωτικές δομές της Ουκρανίας.
Ότι, λαμβανομένων υπόψη όλων των παραπάνω, είναι σαφές το γεγονός ότι, ενώ οι ιμπεριαλιστές διεξάγουν έναν άδικο και εγκληματικό πόλεμο επίθεσης δια αντιπροσώπων, η ρωσική πλευρά, σε συμμαχία με τους λαούς του Ντονμπάς, διεξάγει έναν δίκαιο πόλεμο αυτοάμυνας εναντίον της ιμπεριαλιστικής επίθεσης, ο οποίος είναι ταυτόχρονα ένας πόλεμος εθνικής απελευθέρωσης των καταπιεσμένων Ρώσων στην Ουκρανία.

Πιστεύουμε επίσης ότι είναι πρωταρχικής σημασίας οι εργαζόμενοι να αποκρούσουν και να αποκαλύψουν το ψέμα που υποστηρίζει ότι δεν έχουν κανένα στρατόπεδο σε αυτόν τον πόλεμο, δεδομένου ότι αυτός διεξάγεται μεταξύ «δύο ιμπεριαλιστικών ομάδων» οι οποίες είναι αμφότερες εχθροί των εργαζομένων και των καταπιεσμένων μαζών. Για το σκοπό αυτό, θέλουμε να καταστήσουμε σαφή τα ακόλουθα σημεία:

Ότι οι συρράξεις που έχουν ήδη ξεσπάσει ή που επαπειλούνται να ξεσπάσουν δεν είναι μεμονωμένες και τοπικές υποθέσεις, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο των προσπαθειών των ΗΠΑ να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους. Από τη Λιβύη και τη Συρία, μέχρι την Ουκρανία, την Ταϊβάν και τη Νότια Κορέα, οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να στέλνουν οπλισμό και κρέας για τα κανόνια από όλο τον κόσμο ώστε να τροφοδοτήσουν τους πολέμους που διεξάγονται από τους στρατούς δι’ αντιπροσώπων τους και αυτές οι προσπάθειες πρέπει να αντιμετωπιστούν από ένα ενιαίο αντιιμπεριαλιστικό παγκόσμιο μέτωπο.
Ότι παρά το γεγονός ότι η σημερινή Ρωσία είναι μια κεφαλαιοκρατική χώρα, είναι μια χώρα της οποίας το σοσιαλιστικό παρελθόν της κληροδότησε την ικανότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό της ενάντια στον ιμπεριαλιστικό έλεγχο (έναν ισχυρό στρατό, προηγμένες τεχνολογικές και βιομηχανικές δυνατότητες, μια διαφοροποιημένη οικονομία και έναν καλά μορφωμένο πληθυσμό). Το ρωσικό χρηματιστικό κεφάλαιο δεν λεηλατεί και δεν κυριαρχεί στον κόσμο. Η Ρωσία δεν έχει εισβάλει ή δεν έχει υπάρξει επιθετική απέναντι σε καμία άλλη χώρα, και ο στρατός της Ρωσίας βγαίνει εκτός των συνόρων της μόνο για να βοηθήσει συμμάχους (π.χ. Συρία, Καζακστάν), κατόπιν πρόσκλησής τους και με τους δικούς τους όρους. Καμία χώρα δεν είναι υποδουλωμένη στη Ρωσία ούτε στρατιωτικά ούτε εξαιτίας του χρέους της. Ως εκ τούτου, είναι εσφαλμένος ο ισχυρισμός ότι δήθεν η Ρωσία είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα.
Ότι η Κίνα είναι μια μεγάλη αναπτυσσόμενη χώρα που έχει γίνει κομβικός πυλώνας στο παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο λόγω των επαναστατικών της θεμελίων. Παρά τη διείσδυση της αγοράς στην οικονομία της, η Κίνα διατηρεί την ικανότητά της να προβαίνει σε σχεδιασμό ζωτικών πτυχών της οικονομικής και κοινωνικής της ζωής με γνώμονα τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του λαού της – να αναπτύσσει τις επιστημονικές, τεχνολογικές, βιομηχανικές και στρατιωτικές της βάσεις, να εκπαιδεύει το λαό της και να προσφέρει βοήθεια σε οικονομικό, τεχνολογικό, υλικοτεχνικό επίπεδο και υποδομές σε πολλές μικρότερες και φτωχότερες αναπτυσσόμενες χώρες σε όλο τον κόσμο.
Ότι η Κίνα δεν έχει ξεκινήσει πολέμους και δεν ζει λεηλατώντας τους πόρους άλλων ή υπερεκμεταλλευόμενη τους λαούς τους. Κανένα έθνος δεν βρίσκεται σε καθεστώς στρατιωτικής ή χρεωστικής δουλείας προς την Κίνα. Τουναντίον, η Κίνα εξοργίζει τους ιμπεριαλιστές προσφέροντας βοήθεια με τη μεταφορά τεχνολογίας και την ανάπτυξη υποδομών, η οποία έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει άλλες αναπτυσσόμενες χώρες να ξεφύγουν από τη σημερινή παγίδα της φτώχειας, υπονομεύοντας έτσι την ικανότητα των ιμπεριαλιστών να τις κρατούν σε οικονομική υποδούλωση. Για αυτούς τους λόγους η Κίνα δεν είναι ο εχθρός των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο αλλά ο φίλος τους, και είναι εσφαλμένο να περιγράφεται ως ιμπεριαλιστική.
Ότι η Κίνα και η Ρωσία στοχοποιούνται από τους γκάνγκστερ του ΝΑΤΟ όχι ως αντίπαλοι ιμπεριαλιστές, αλλά επειδή υπάρχουν αποτελούν εμπόδιο στην παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ, η οποία σύμφωνα με τους ιμπεριαλιστές ήταν εξασφαλισμένη για πάντα μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991.
Ότι η αναπτυσσόμενη συμμαχία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας προσφέρει ελπίδα στους λαούς του κόσμου: την ελπίδα μιας εναλλακτικής λύσης στην κυριαρχία των ΗΠΑ και την ιμπεριαλιστική υπερεκμετάλλευση. Ένα ισχυρό αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο είναι η βέλτιστη άμυνα των λαών μας εναντίον των επιθετικών σχεδίων της αιμοδιψούς συμμαχίας του ΝΑΤΟ – η βέλτιστη άμυνά μας εναντίον της διαφαινόμενης απειλής πυρηνικού πολέμου. Το μόνο πράγμα που μπορεί να αποτρέψει τις ΗΠΑ να πατήσουν το πυρηνικό κουμπί στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να σώσουν το καταρρέον σύστημά τους είναι ο φόβος που απορρέει από το ότι οι αντίπαλοί τους είναι σε θέση να καταφέρουν απαντητικό πλήγμα.
Ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται ενώπιον της μεγάλης πιθανότητας ο πόλεμος των ΗΠΑ δι’ αντιπροσώπων στην Ανατολική Ευρώπη να επεκταθεί σύντομα και σε άλλα θέατρα στην Ανατολική Ασία. Ωθούμενη σκληρά από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, η στρατηγική του ΝΑΤΟ στον Ινδο-Ειρηνικό που αποσκοπεί στην «απομόνωση» της Κίνας μέσω συνεχών περιττών προκλήσεων και μέσω της κλιμάκωσης των οικονομικών, διπλωματικών και στρατιωτικών εντάσεων εντείνει την προοπτική ότι η Ταϊβάν ή/και η Νότια Κορέα θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να αποτελέσουν ένα νέο μέτωπο αυτής της επιθετικής πολεμικής κίνησης.
Ότι, παρά την υποτιθέμενη δέσμευσή του στην πολιτική της «μίας Κίνας», ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ απεργάζεται επιθετικά μια πολιτική μόνιμου διαχωρισμού της Ταϊβάν από την Κίνα μέσω της κυβέρνησης δι’ αντιπροσώπων του στην Ταϊβάν. Την ίδια στιγμή, οι ΗΠΑ διεξάγουν όλο και πιο συχνά κολοσσιαία στρατιωτικά «γυμνάσια» μαζί με τον στρατό της μαριονέτας της Νότιας Κορέας, τα οποία έχουν ως στόχο την πρόβα μιας εισβολής και ενός πυρηνικού πλήγματος εναντίον της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας.
Ότι αυτές οι προκλήσεις αποτελούν σημαντικότατη και απαράδεκτη απειλή για την ασφάλεια του κινεζικού και του κορεατικού λαού – όπως ακριβώς οι προκλήσεις εναντίον της Ρωσίας έγιναν πολύ σοβαρές ώστε να μπορούν να αγνοηθούν στις αρχές του τρέχοντος έτους, όταν ο ρωσικός λαός βρέθηκε αντιμέτωπος με την επιταχυνόμενη συγκέντρωση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στα σύνορά του, την απειλή εισβολής στο Ντονμπάς και ακόμη και στην ίδια τη Ρωσία, και με την προοπτική μιας επίσημης ένταξης στο ΝΑΤΟ για το καθεστώς των ανδρείκελων στο Κίεβο.
Ότι το ζήτημα της Ταϊβάν για την Κίνα και το ζήτημα της Νότιας Κορέας για τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας είναι ζητήματα εδαφικής ακεραιότητας και επανένωσης των προσωρινά διαιρεμένων εθνών τους. Όσον αφορά τον αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό κόσμο, οι χώρες αυτές έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα της απελευθέρωσης και της επανένωσης με τα αποικιοκρατικά κατεχόμενα και καταπιεσμένα εδάφη τους.
Ότι ο σχηματισμός από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό της ομάδας συνεργασίας Quad (ΗΠΑ-Ιαπωνία-Αυστραλία-Ινδία) και της στρατιωτικής συμμαχίας Aukus (Αυστραλία-Βρετανία-ΗΠΑ) στον Ειρηνικό, παράλληλα με την πρόσκλησή του προς την Αυστραλία, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα να συμμετάσχουν στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ (με προοπτική την ενσωμάτωση και των τριών στην υποτιθέμενη «βορειοατλαντική» και «αμυντική» συμμαχία) αποκαλύπτουν ξεκάθαρα τις φιλοδοξίες των ιμπεριαλιστών να προκαλέσουν πόλεμο σε παγκόσμια κλίμακα.

Υπό το φως όλων των παραπάνω, πιστεύουμε ότι είναι ζωτικής σημασίας οι κομμουνιστές και οι αντιιμπεριαλιστές να κάνουν κοινούς αγώνες σε όλο τον κόσμο σε ένα ευρύ αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Οφείλουν να εξηγήσουν στους εργαζόμενους παντού ότι οι αντίπαλες δυνάμεις για αυτούς δεν είναι η Ρωσία και η Κίνα, αλλά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ ως την κυριότερη από αυτές.
Οι κομμουνιστές και οι αντιιμπεριαλιστές πρέπει να εργαστούν σκληρά προκειμένου να κομίσουν αυτόν τον προσανατολισμό στο αντιπολεμικό κίνημα. Πρέπει να αντικρούσουμε τους παραπλανητικούς και επικίνδυνους ισχυρισμούς ορισμένων δυνάμεων που αυτοαποκαλούνται «κομμουνιστικές» και «σοσιαλιστικές», οι οποίες έχουν δηλώσει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι δήθεν μια «ενδοϊμπεριαλιστική» σύγκρουση στην οποία και οι δύο πλευρές είναι εξίσου επιθετικές και καταδικαστέες.
Αυτή η γραμμή εδράζεται σε μια λανθασμένη θεωρητική παραδοχή (που ισχυρίζεται ότι δήθεν κάθε μεγάλη οικονομία στον κεφαλαιοκρατικό κόσμο αυτομάτως οφείλει να είναι ιμπεριαλιστική, ή επιπλέον ότι κάθε κεφαλαιοκρατική οικονομία διαθέτει «στοιχεία» ιμπεριαλισμού), η οποία μόνο χαρά μπορεί να προσφέρει στους εχθρούς μας, καθώς προκαλεί σύγχυση, αποθαρρύνει και τελικά αποστρατεύει εκείνους ακριβώς τους εργαζόμενους που έχουν τις δυνατότητες να αποτελέσουν τα πιο μαχητικά και ενεργά τμήματα ενός πραγματικά αποτελεσματικού αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος.
Τα μηνύματα που πρέπει να μεταφέρουμε στο αντιπολεμικό κίνημα είναι τα εξής:

Ότι δεν είναι η ρωσική, η κινεζική είτε η βορειοκορεατική επιθετικότητα αυτή που απειλεί τους απανταχού λαούς με τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά η καθοδηγούμενη από το κέρδος πολεμική εκστρατεία της εγκληματικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ – η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια βιτρίνα για τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ.
Ότι η Ρωσία, η Κίνα και η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας αποτελούν στόχους της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας επειδή αποτελούν σοβαρή απειλή για την παγκόσμια ηγεμονία των ιμπεριαλιστών. Η Ρωσία και η Κίνα ειδικότερα δεν είναι ικανές μόνο να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς τραμπουκισμούς αλλά και να βοηθήσουν μικρές ή οικονομικά ανίσχυρες αναπτυσσόμενες χώρες να ορθώσουν το ανάστημά τους και να απελευθερωθούν από την ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία και τη δουλεία του χρέους.
Ότι οι αντιπολεμικοί ακτιβιστές πρέπει να κινητοποιήσουν τις μάζες στις χώρες τους για μια εκστρατεία ενεργού αποτροπής της συνεργασίας με την ιμπεριαλιστική πολεμική προσπάθεια. Οι εργαζόμενοι είναι ίσως ατομικά ανίσχυροι, αλλά όλοι μαζί έχουν τη δύναμη να σταματήσουν την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή στα βήματά της. Στόχος μας σε όλο τον κόσμο πρέπει να είναι να υπονομεύσουμε την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ με κάθε εφικτό τρόπο: αρνούμενοι να πολεμήσουμε ή να βοηθήσουμε τους στρατούς του (άμεσους ή δι’ αντιπροσώπων), αρνούμενοι να μεταφέρουμε τους άνδρες και το υλικό του, αρνούμενοι να επιτρέψουμε στις βάσεις του να λειτουργούν απρόσκοπτα στα εδάφη μας, αρνούμενοι να κατασκευάσουμε ή να προμηθεύσουμε τους εξοπλισμούς του και άλλο ζωτικής σημασίας εξοπλισμό, αρνούμενοι να μεταδώσουμε, να τυπώσουμε ή να διανείμουμε τα προπαγανδιστικά του ψεύδη, αρνούμενοι να συνεργαστούμε με τους εμπορικούς πολέμους και τους πολέμους κυρώσεων.
Ότι τα συνθήματα των αληθινών αντιιμπεριαλιστών σε αυτή την εποχή πρέπει να είναι: Ήττα για την ιμπεριαλιστική συμμαχία υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ! Νίκη στις δυνάμεις της εθνικοαπελευθερωτικής και αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης! Καμία συνεργασία με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο!
Ότι η επιταχυνόμενη πολεμική εκστρατεία, η οικονομική κρίση, η κρίση λιμού, η περιβαλλοντική κρίση και πολλά άλλα καθιστούν απολύτως σαφές ότι η ανάγκη για την αποτίναξη του κεφαλαιοκρατικού-ιμπεριαλιστικού οικονομικού συστήματος είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

La creciente ola de la guerra mundial y el deber de los anti-imperialistas

En todas partes nos encontramos en un momento de grave peligro para los trabajadores y pueblos oprimidos. Es irrefutable que si la guerra soterrada entre la OTAN y sus principales objetivos (Rusia y China Popular) se convierte en una guerra abierta entre los poderes militares más fuertes, esto podría llevar, no tan solo a una conflagración terrible jamás vista, sino que también a una guerra nuclear total.

Esta es la dirección en que nos empuja el enfoque de la guerra imperialista: hacia la Tercera Guerra Mundial y una confrontación nuclear. Podría ser que, cuando los historiadores del futuro miren hacia atrás, vean que los primeros disparos de la 3a Guerra Mundial ya se han disparado.

Como seres humanos, no podemos más que esperar que se preserve la sanidad y que hasta los imperialistas, finalmente, se den cuenta que posiblemente nadie podría ‘ganar’ ante tal escenario.

Lastimosamente, en su rol como representantes de una gran reserva de capital monopólico, los imperialistas son incapaces de guiarse por tan simple lógica humana. Ellos están obligados a actuar en nombre de su capital, que deben expandir, acumular y dominar, o morir. Esta es la ley de hierro del sistema económico imperialista. Es por esta razón que los más poderosos argumentos nunca podrían convencer a sus representantes para que actúen ‘razonablemente’.

Este es un momento de importancia histórica para los anti-imperialistas. Mientras somos testigos del aumento dela belicosidad de los EE.UU. hacia los países que considera son un estorbo a su supremacía: hacia Irán, hacia la República Democrática Popular de Corea, y especialmente, hacia Rusia y China Popular; está claro que nuestra respuesta a este empuje de guerra no es una cuestión menor o académica. Nuestro análisis es lo que fundamenta nuestra acción, y el contenido de nuestra acción determinará la efectividad de nuestros intentos de hacer ver que la situación del mundo impacta en los intereses de la masa trabajadora, en contra del imperialismo, por la paz y el socialismo.

A pesar de que su agresión en Ucrania ha fallado militar y económicamente, el bloque de la OTAN, dominado por los EE.UU no muestras señales de retroceder o de cambiar su enfoque. Por el contrario, la desesperación de los EE.UU. por salvar su posición hegemónica en el mundo, por cualquier método, lo está llevando a ver maneras de expandir y prolongar la guerra. Frente a toda la evidencia, la clase dominante de EE.UU. claramente espera encontrar alguna forma de cansar a sus oponentes y salir ganadores.

Es así como estamos ante dos posibilidades; que la guerra de la OTAN se extienda a países vecinos en Europa, y siga propagándose a países en Asia. Las recientes provocaciones en Taiwan y Corea del Sur, y el incremento constante de tensiones de la OTAN con China, en todos los frentes, solo confirma esta temeraria tendencia hacia conflagraciones más grandes.

Mientras las fuerzas Ucranianas, respaldadas por la OTAN, siguen en su guerra proxy (por delegación) en contra de Rusia, han surgido dos líneas en el movimiento comunista internacional.

Están aquéllos, que por su lado, insisten en que la guerra es un conflicto entre imperios en la cual los trabajadores no tienen parte; mientras que en el otro lado, están aquellos que creen que hay quienes conducen una guerra agresiva e imperialista, mientras que el otro lado está comprometido con una guerra justa de defensa propia. Estas dos opiniones difieren drásticamente en su explicación de los motivos de la presente guerra, y por lo tanto difieren en la actitud que están pidiendo a los trabajadores que tomen hacia ella.

En este momento de importancia histórica, nosotros, los abajo firmantes, acordamos que los siguientes puntos esenciales deben ser clarificados a las masas en nuestros países y estos deben guiar nuestra orientación hacia el enfoque de guerra imperialista y los movimientos anti-imperialistas y de anti-guerra:

La guerra en Ucrania no es el resultado de una ‘agresión Rusa’, pero sí un enfoque imperialista occidental hacia la guerra – en particular, el empuje de los EE.UU a la guerra, cuya meta es recuperarse de la bajada en hegemonía del imperialismo de los EE.UU. en todo el mundo.
La guerra realmente comenzó cuando los EE.UU. financió, armó y organizó un golpe de estado fascista en Kiev en 2014. Después del golpe, el pueblo de la región oriental de Donbass ya había peleado una guerra anti-fascista durante 8 años ya que se negaron a aceptar la imposición de un gobierno golpista (una guerra en que 14 mil muertes no llamó la atención de los medios occidentales).
La OTAN había estado llevando a cabo una feroz acción contra Rusia desde la desaparición de la URSS, lo cual le ha ayudado a avanzar, poco a poco colocando bases militares hostiles por toda la frontera rusa, a pesar de sus engañosas garantías en los últimos días de la URSS, en que decían que la OTAN no iba dar “un solo paso hacia el este.”
Para presentar a Rusia como el enemigo de Ucrania, los servicios secretos occidentales han ayudado a sus proxis en el país a re-escribir la historia de Ucrania. En el proceso, han rehabilitado a los colaboradores Nazis de la 2a Guerra Mundial, han prohibido el idioma ruso, han utilizado a los ruso parlantes como chivos expiatorios, han indoctrinado una generación de niños con mentiras históricas e ideas racistas, y han creado un estado apartheid de dos niveles.
La presente fase de la guerra, de hecho, la comenzó la OTAN y los proxis de Ucrania cuando, en vez de acordar conversaciones con Rusia acerca de un nuevo esquema de paz y seguridad Europea, aceleraron el bombardeo de civiles y la concentración de fuerzas militares Ucranianas a lo largo de la frontera de Donbass; todo en preparación de una invasión armada con el fin de ‘retomar’ las áreas anti-fascistas liberadas en Donetsk y Lugansk.
Los imperialistas han mantenido una injerencia en los asuntos internos de Ucranía por más de un siglo, siempre con el objetivo final de usarla como punta de lanza contra de Rusia/URSS. Varios poderes, por más de 80 años, han estado patrocinando a fascistas en el país. Los intentos del pueblo ucraniano de mantener algún nivel de independencia, o de mantener relaciones amistosas con Rusia, han llevado, en décadas recientes (2004, 2014), a dos golpes financiados por el occidente.
El cese al fuego en Donbass, prometido en el acuerdo de Minsk 2 del 2015, nunca fue respectado por los EE.UU., Gran Bretaña o la OTAN, los cuales siguieron armando y alentando a los fascistas ucranianos. Mientras que el lado ucraniano siguió bombardeando áreas civiles, también construyó inmensas líneas fortificadas a lo largo de Donbass, y sus fuerzas armadas reciben extenso entrenamiento y reorganización de la OTAN. Esto transformó al país en un miembro de la OTAN en todo menos en nombre; un país que fue el hogar del ejercito más grande de la OTAN.
Habiendo convertido a Ucrania en un protectorado sin ley, re-colonizado, empobrecido a su pueblo, y saqueado su economía, los EE.UU. se sintió libre de utilizar el territorio ucraniano para su programa de desarrollo de armas biológicas que amenazó no solo a Rusia sino que a todo el mundo.
En el año anterior a la operación de Rusia, el régimen títere de Zelensky hizo repetidas declaraciones diciendo que Ucrania tenía planes de unirse a la OTAN (cuyo solo objetivo europeo es Rusia) y anunció su intención de desarrollar un programa de armamento nuclear propio (que solo podía ser apuntado a ciudades Rusas, a solo unos minutos de distancia de vuelo desde Ucrania). Al mismo tiempo, en repetidas ocasiones declaró su intención de ‘re-tomar’ Crimea, que había regresado a la Federación Rusa por la voluntad mayoritaria de su pueblo en un referéndum del 2014.
Lejos de ser un bastión de libertad y democracia, Ucranía es un país donde el primer partido comunista y luego todos los partidos de oposición han sido proscritos, donde se han clausurado todos los medios periodísticos independientes, donde los activistas políticos anti-fascistas y periodistas han sido perseguidos y asesinados, donde matones Nazis andan a sus anchas aterrorizando al pueblo, y donde la ley de la fuerza ha reemplazado totalmente el estado de derecho. Ahora, el notorio batallón Azov y otras milicias fascistas, fueron armados y entrenados por instructores imperialistas y luego incorporados a la guardia nacional ucraniana y a estructuras regulares militares.
Tomando en consideración todo lo arriba mencionado, está claro que mientras los imperialistas estén involucrados en una injusta y criminal guerra de agresión por proxy, Rusia, en alianza con los pueblos de Donbass, está involucrada en una justa guerra de defensa propia en contra de un ataque imperialista, la cual, al mismo tiempo, es una guerra nacional de liberación para los rusos oprimidos en Ucrania.

Más aún, creemos que es de primordial importancia que los trabajadores deban presionar y exponer la mentira de que ‘no tienen parte’ en esta guerra, ya que es entre ‘dos grupos imperialistas’, ambos enemigos de las masas trabajadoras y oprimidas. Con este fin, deseamos aclarar los siguientes puntos:

Que los conflictos que ya han o están amenazando por empezar no son asuntos aislados o locales, pero si son una parte integral de la acción de los EE.UU. para retener su hegemonía mundial. Desde Libia y Siria a Ucrania, Taiwan y Corea del Sur, los imperialistas no tienen ningún reparo acerca de enviar armamento y carne de cañón desde cualquier parte del mundo para alimentar a sus ejércitos proxy. Estos esfuerzos deben ser confrontados por un frente anti-imperialista mundial unificado.
Aunque Rusia hoy es un país capitalista, es uno cuyo pasado socialista le ha dejado con habilidad para enfrentarse por si misma en contra del control imperialista (un ejército fuerte, capacidades tecnológicas e industriales avanzadas, una economía diversa, con una población bien educada). El capital de financiamiento ruso no roba o domina el mundo. Rusia no ha invadido ni ha sido agresivo ningún otro país y el ejército ruso solo sale de sus fronteras para apoyar a sus aliados (ej. Siria, Kazajistán), con su invitación y bajo sus términos. Ningún país está en deuda militar o de esclavitud con Rusia. Por lo tanto es incorrecto decir que Rusia es un país imperialista.
Que China sea un país grande en desarrollo ha llegado a ser una pieza clave en el mundo anti-imperialista debido a sus fundaciones revolucionarias. A pesar del avance del mercado en su economía, China aún tiene la habilidad de planificar aspectos vitales de su vida económica y social por el interés del pueblo a largo plazo; para desarrollar sus bases científica, tecnológica, industrial y militar; para educar a su pueblo; y ofrecer asistencia tecnológica, logística y de infraestructura a países más pobres y pequeños en vías de desarrollo alrededor del mundo.
China no ha comenzado ninguna guerra y no vive de robar los recursos de otros o de sobre-explotar a sus pueblos. Ninguna nación está en deuda militar o de esclavitud con China. Enfurece a los imperialistas al ofrecer transferencia de tecnología y desarrollo de infraestructura para ayudar a los países en desarrollo a salir de la trampa de la pobreza, así socavando la habilidad de los imperialistas para mantenerlos en esclavitud económica. Entonces, China no es el enemigo de los trabajadores alrededor del mundo, pero si su amigo, por lo cual es incorrecto describirlo como imperialista.
China y Rusia están siendo objetivo de los matones de la OTAN, no como rivales imperialistas, pero si porque representan un obstáculo a la hegemonía mundial de los EE.UU. Lo cual los imperialistas se habían confirmado a sí mismos que estaba asegurada por siempre después del colapso de la URSS en 1991.
La creciente alianza entre Rusia y China ofrece esperanza a los pueblos del mundo: esperanza de una alternativa a la dominación y la súper-explotación imperialista de los EE.UU. Un campo anti-imperialista fuerte es la mejor defensa del pueblo en contra de planes agresivos de la alianza sangrienta de la OTAN; es nuestra mejor defensa en contra de la cercana amenaza nuclear. Lo único que detiene a los EE.UU. de aplastar el botón nuclear, en su desesperación para salvar su sistema fallido, es el temor a que sus oponentes estén en posición de contra-atacar.
La humanidad enfrenta una fuerte posibilidad de que la guerra proxy de los EE.UU. en el este de Europa, pronto se disemine a teatros de operación en Asia oriental. Empujada fuertemente por los EE.UU., la estrategia de la OTAN en el Indo-Pacífico de ‘aislar’ a China, via una constante provocación innecesaria y el aumento de las tensiones económicas, diplomáticas y militares, intensifica la posibilidad de que Taiwan y/o Corea del Sur podrían convertirse en un nuevo frente en este agresivo enfoque de guerra, en cualquier momento.
A pesar de su compromiso de una década ‘una China’, el imperialismo de los EE.UU. está agresivamente siguiendo una política de separación permanente de Taiwan de China, vía su gobierno proxy en Taiwan. Al mismo tiempo, los EE.UU. está conduciendo ‘ejercicios’ militares frecuentes y colosales con el ejército títere de Corea del Sur, que tienen como objetivo el ensayar una invasión y golpe nuclear en contra de la RDPC.
Estas provocaciones son una amenaza muy seria e inaceptable para la seguridad de los pueblos chinos y coreanos; al igual que la provocación contra de Rusia, a principio de este año, se hizo muy seria para ser ignorada cuando el pueblo ruso enfrentaba la rápida concentración de fuerzas de la OTAN en sus fronteras, la amenaza de invasión de Donbass y hasta la misma Rusia, y la perspectiva de membresía oficial de la OTAN del gobierno proxy de los EE.UU. en Ucrania.
El tema de Taiwan para China y Corea del Sur para la RDPC, son cuestiones de integridad territorial y reunificación de sus naciones temporalmente divididas. En cuanto a lo que concierne al mundo anti-imperialista y socialista, estos países tienen el derecho inalienable de liberar sus territorios ocupados y oprimidos.
La formación, de parte del imperialista EE.UU., del grupo de cooperación Quad (EE.UU.-Japón-Australia-India) y la alianza militar Aukus (Australia-Gran Bretaña-EE.UU.) en el Pacífico, junto con la invitación a Australia, Japón y Corea del Sur para unirse a una cumbre reciente de la OTAN (con vista a la integración de los tres a la supuesta alianza ‘Atlántico norte’ y ‘defensiva’ ) revelan claramente la ambición imperialista de provocar una guerra a escala mundial.

A la luz de lo arriba mencionado, creemos que es de vital importancia que los comunistas y los anti-imperialistas hagan causa común alrededor del mundo en un frente amplio anti-imperialista, y que expliquen a los trabajadores, en todos lados, que no son Rusia ni China a quienes hay que oponerse, sino que a los poderes imperialistas, dirigidos por la OTAN y con los EE.UU., el jefe entre ellos.

Además de educar a nuestro pueblo acerca de estas verdades,los comunistas y anti-imperialistas deben trabajar duramente para llevar esta orientación al movimiento anti-guerra. Debemos enfrentar la práctica engañosa y peligrosa de ciertas fuerzas que se llaman a si mismas “comunistas” y “socialistas” las cuales han declarado que la guerra en Ucrania es un conflicto anti-imperialista en el que ambas partes son igualmente agresivas y culpables.

Esta línea está basada en una premisa teórica equivocada (que toda economía grande en el mundo capitalista debe automáticamente ser imperialista, o que cada economía capitalista tiene ‘elementos’ de imperialismo), esto solo puede traer felicidad a nuestros enemigos al confundir, desmoralizar y al final desmovilizar aquéllos trabajadores que tienen el potencial de ser los más militantes y las secciones más activas de un movimiento anti-imperialista, anti-guerra, realmente efectivas.

Los mensajes que necesitamos hacer llegar al movimiento anti-guerra son los siguientes:

Que no es la agresión Rusa, China, o de Corea del Norte lo que amenaza a todos en todas partes con una 3a Guerra Mundial, pero si una guerra empujada por plusvalía de la alianza criminal de la OTAN; lo cual en realidad no es más que un frente de las FF.AA. de los EE.UU.
Rusia, China y la RDPC son el blanco de la agresión imperialista ya que representan una seria amenaza a la hegemonía imperialista mundial. Rusia y China, especialmente, pueden no solo defenderse contra el matonaje imperialista sino también pueden ayudar a países pequeños o económicamente débiles, en desarrollo, a levantarse por si mismos y liberarse de la colonización imperialista y esclavitud de deudas.
Los activistas anti-guerra deben movilizar a las masas en sus países para la campaña de una activa no cooperación con el esfuerzo de guerra imperialista. Los trabajadores individualmente podrán estar sin poder, pero juntos el tienen el poder de parar totalmente la máquina de guerra imperialista. Nuestra meta en todo el mundo debe ser sabotear la maquinaría de guerra de la OTAN en todas las formas posibles: al negarse a pelear o ayudar a sus ejércitos (directamente o como proxy); al negarse a transportar hombres y material; al negar que sus bases operen sin obstáculo en nuestros territorios; al negar fabricar o proveer sus armamentos y otro equipo vital; al negarse a propagar, imprimir o distribuir su propaganda mentirosa; al rechazar la cooperación con sus negocios y guerras de sanciones.
Los eslóganes de los verdaderos anti-imperialistas en este momento deben ser: ¡Derrota a la alianza imperialista liderada por la OTAN! ¡Victoria a las fuerzas de liberación nacional y la resistencia anti-imperialista! ¡No a la cooperación con la guerra imperialista!
La aceleración del esfuerzo de guerra, la crisis económica, la crisis de hambruna, la crisis ambiental y más, hace abundantemente claro que, es más urgente que nunca, la necesidad de quitar el sistema económico imperialista.

Search for an article